Kirkjuritið - 01.06.1963, Qupperneq 18

KIHKJUBITIÐ
256
1 augum þess manns, sem gæddur er sönnu siðrænu skyni,
er allt líf lieilagt í sjálfu sér, einnig það, sem frá mannlegu
sjónarmiði er talið vera á lægra stigi. En liann neyðist til
þess að gera slíkan greinarmun í einstökum tilfellum og þeg-
ar ekki verður hjá komizt, t.d. þegar liann á aðeins um það
tvennt að velja, livoru lífi liann eigi að fórna til þess að
bjarga liinu. En í livert skipti, sem hann verður að taka slíka
ákvörðun, er honum fyllilega Ijóst, að þar styðst hann við
sitt persónulega mat og er ábyrgur fyrir því lífi, sem hann
leggur í sölur til þess að bjarga hinu.
Ég gleðst yfir hinum nýju meðölum við svefnsýki, sem
gera mér það kleift að bjarga mannslífi, í stað þess að þurfa
fyrrum að Iiorfa úrræðalaus á þennan kvalarfulla sjúkdóm.
En í hvert skipti, sem ég skoða í smásjánni þá sýkla, er
sjúkdóminum vahla, þá get ég ekki annað en liugleitt það,
að iífi þeirra hef ég orðið að fórna til þess að bjarga lífi
annarra.
Ég keypti arnarunga af innfæddum strákum, til þess að
koma í veg fyrir, að þeir misþyrmdu lionum. En síðan átti
ég um það tvennt að velja að svelta liann í hel eða veiða
daglega smáfisk lianda lionum að éta. Ég valdi síðari kost-
inn, en finn þó sárt til þess á hverjum degi að þurfa að
deyða smáfiskana og taka á mig þá ábyrgð að fórna þannig
mörgum lífuin fyrir eitt.
Þannig stendur maðurinn ásamt öllu, sem lifir, gagnvart
lífsþránni, að hann á aðeins tveggja kosta völ. Aftur og aftur
stendur liann í þeim sporum að geta aðeins hjargað eigm
h'fi eða annarra með því að svipta einliverja aðra lífinu. En
ef liann er snort.inn af siðgæði lotningarinnar fyrir lífinu
skaðar hann hvorki né eyðileggur nokkurt líf, nema liann
sé til neyddur og geti ekki hjá því komizt. Slíkt gerir hann
aldrei í hugsunarleysi eða að gamni sínu. Og að svo miklu
leyti sem í lians vakli stendur, notar hann livert tækifæri til
þess að verða aðnjótandi þeirrar blessunar, sem því fylgir
að lilúa að öllu, sem lifir, og verja það þjáningum og eyði-
leggingu.
Þar sem ég hef frá bernsku jafnan látið mér annt uin
blessaðar skepnurnar, hefur það orðið mér sérstakt gleði-