Kirkjuritið - 01.06.1963, Blaðsíða 23

KIRKJURITIÐ
261
inn, þótt eigi sé honum sársaukalaust. 1 fullvissu þess að
eiga sína andlegu tilveru í Guði fyrir kærleikann, á hann
það, sem mestu máli skiptir.
„Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi, en hvort sem það er
þekking, þá mun liún líða undir lok“, segir Páll postuli.
Því dýpri sem trúartilfinningin er, því auðmjúkari verða
kröfur liennar um þekkingu á því, sem ekki verður skilið
eða skýrt. Það er eins og að feta krókóttan stíg milli ókleifra
ýjalla, í stað þess að ætla sér beint yfir þau.
Sá ótti, að sá kristindómur, sem liallast að þeirri trúartil-
finningu, sem sprettur af hugsun, sé á leið til algyðistrúar
(Pantheismus), hann er ástæðulaus. Allar tegundir lifandi
kristindóms eru að vísu algyðislegar að því leyti, að litið er
svo á, að allt sem lifir, eigi rót sína að rekja til liinnar einu
voldugu frumorsakar alls. En jafnframt er hin siðræna og
trúræna tilfinning æðra eðlis en öll algyðisleg dulhyggja
(Mysticismus) að því leyti, að maðurinn finnur ekki Guð
kærleikans í hinni ytri náttúru, lieldur kemst til þekkingar
a honum fyrir þá staðreynd, að liann opinberast í sjálfum
okkur sem vilji til þess að elska. 1 náttúrunni opinberast
hann sem frumorsök alls, en ópersónulegur að okkur finnst.
En þegar þessi frumorsök allrar verundar opinberast okkur
seni vilji til að elska, þá komumst við í siðferðilegt og per-
sonulegt samband við liann. Guðstrúin er engin andstæða
algyðistrúarinnar, en hún þroskast af lienni líkt og liinar sið-
r*nu ákveðnu eigindir eiga upptök sín í því náttúrlega, sem
enn hefur ekki mótast í föst form.
Það er ennfremur ástæðulaust að efast um það, að sá krist-
indómur, sem mótast liefur af frjálsri liugsun, verði til þess
að draga um of úr syndameðvitund manna. Hún er ekki
ætíð sterkust þar, sem mest er um liana talað. Og ekki er
niikið á hana minnzt í Fjallræðunni. En vegna þrárinnar eft-
lr hreinleika lijartans og frelsunar frá allri synd, sem þar
hirtist í Sæluboðum .1 esú, kallar hún mennina til iðrunar á
þann liátt sem sífellt orkar á liugina.
Ef kristindómurinn, livort heldur er vegna erfikenninga
°ða annars, leggst gegn því, að reynt sé að skilja liann og
skýra með trúrænni og siðrænni hugsun, þá verður það sjálf-
Uni honum til ógæfu og mannkyninu líka.