Kirkjuritið - 01.06.1963, Qupperneq 24

KlItKJUItlTin
262
Það sem kristindómurinn þarfnast, er að gegnsýrast af anda
Jesú Krists og verða í krafti þess að andlegri, lifandi trú á
kærleikann og hin minni andlegu verðmætin, svo sem til-
gangur og takmark lians var frá upphafi. Aðeins með því
móti getur hann orðið fjöregg hins andlega lífs. Það sem
gerzt Iiefur varðandi kristindóminn í þessar 19 aldir er að-
eins byrjunin, ófullkomin og full af lirösunum. Ennþá er
hann fjarri því að vera sá fullkomni kristindómur, ávöxtur
anda Jesú Krists.
Vegna þess, að ég ann kristindóminum af öllum hug, leit-
ast ég við að þjóna lionum í einlægni og trúmennsku. Á
engan liátt vil ég skipast í lióp þeirra trúvarnarmanna, sem
leitast við að verja liann meira af vilja en mætti, en ég geri
þá kröfu til lians, að liann taki lireinskilna afstöðu hæði til
fortíðar sinnar og til frjálsrar hjigsunar, svo að hann fyrir
það megi gera sér ljósara sitt sanna eðli.
Von mín er sú, að efling þess frumlæga liugsunarháttar,
sem hlýtur að leiða til trúrænnar og siðrænnar lotningar fyr-
ir lífinu, muni eiga sinn þátt í því að brúa bilið á milli krist-
indómsins og hugsunarinnar.
Ef ég væri að því spurður, livort ég sé bölsýnis- eða bjart-
sýnismaður, mundi ég svara: Þekking mín er bölsýn en vilji
minn og von eru bjartsýn.
Ég er bölsýnismaður að því leyti, að ég hef af eigin reynd
og reynslujmnga komizt að raun um það, sem nefnt er til-
gangsleysi í viðhurðarás heimsins. Og þær stundir eru stop-
ular og fáar, að ég hafi verulega notið gleði þess að vera
til. Ég iief ekki getað að því gert, að finna með djúpri iiryggð
til samúðar með öllum þeim, sem ég lief séð þjást, svo að
segja við hliðina á mér, livort heldur verið liafa menn eða
málleysingjar. Og ég hef heldur ekki reynt að forða mér i
hurtu frá þessu samfélagi þjáninganna. Mér fannst það ekki
nema sjálfsagður lilutur, að við eigum að taka á okkar lierð-
ar hluta af þeirri þungu byrði þjáningarinnar, sem öll ver-
öldin stynur undir. Ég man það frá því ég var lítill drengur
í skóla, að mér var það ljóst, að engin skýring á hinu ilhi
í heiminum gæti fullnægt mér, að allar slíkar skýringar væru
innantóm orð, sem, þegar til mergjar var krufið, væru ekki
til annars en að reyna að sætta menn við þátttökuna í eymd-