Kirkjuritið - 01.06.1963, Page 31

KIRKJURITIÐ
269
Ég reyndi sjálfur margt af þessu. Það leiddi mig ekki nær
kristindóminum. Það gat vakið undarlega, andlega reynslu.
En það, sem ég fann, voru skuggar einir, ekki Guð sjálfur.
■fr
Það, sem er að öllum þessum þremur vegum, er menn
leita kristindóms, skil ég nú. Ég leitaði þ ar alls staðar að
sjálfum mér. Hugsun mín, vilji, tilfinningar áttu að leysa
vandann. Ég átti sjálfur að finna veginn.
Ég skildi það ekki enn, að kristindómurinn er fagnaðarer-
mdi, gjöf, sem ég á að veita viðtöku opnum örmum.
Páll skrifar í bréfinu til Rómverja: „Allir hafa syndgað
°g skortir Guðs dýrð, og þeir réttlætast án verðsknldunar af
náð lians fyrir endurlausnina, sem er í Kristi Jesú“. (Róm.
3, 23).
Þetta er leyndardómurinn.
Ég varð að setjast á bekk syndara . ..
Mig langar til að reyna að segja frá því hlátt áfram og á
þessa leið:
Þegar ég skyggndist inn fyrir lijúpinn, sem ég býst venju-
^ega gagnvart öðrum mönnum, og sá skýrt og af hreinskilni,
kver ég var, þá skelfdist ég yfir því, sem mér gafst á að h'ta:
élireinleika, ósannindi, hégómagirnd og eigingirni. Mér skild-
lst það, livað synd er. Og þá var alvara á ferðum, alvara, sem
Setur orðið mönnum geigvænlegri en svartasta nótt.
Pegar ég síðan beindi sjónum frá sjálfum mér og til Krists,
þá fékk ég að sjá hann með nýjum hætti, því aS níi þarfnaS-
lst % hans í raun og veru. Ekki sem fyrirmyndar aðeins,
þeldur sem frelsara, er má veita náð syndarfyrirgefningar-
lllllar, leysir frá máttarvöldum myrkursins og gefur nýtt líf.
Pað er ekki aðeins nóg að vita þetta. Þess er og þörf, sem
lllejra er: persónulegs vals, ákvörðunar, athafnar.
Ég varð, eins og Sören Kierkegaard komst að orði, að af-
jilða að stökkva út á sjötíu þúsund faðma dýpið, lúta Kristi
1 kaen og segja:
Hrottinn, Jesús Kristur. Ég er vesæll maður, sem brestur
^Jalfan mátt. Þú þekkir mig, þekkir löngun mína og veizt,
'að er að. Nú kem ég í trausti til orða þinna og fel allt