Kirkjuritið - 01.06.1963, Qupperneq 34

KIRKJURITIÐ
272
fólk í að’ liorfa á liann, þegar Iiaiin tók sér göngutúr í garði
sínum. „Því skyldi það ekki mega fylgjast með mér. Ég er
ekki að fremja neitt lineyxli“, sagði hann af sinni víökunnu
gamansemi.
Hann braut vor- og vonarís innan kirkju sinnar. Fann og
skildi að nýr tími lá í loftinu. Kirkjan varð að endurnýjast
eins og fornt tré, sem ber nýjar greinar.
Eitt af fyrstu verkum hans var að boða til allsherjarkirkju-
þings, sem enginn hafði minnst á í undir það heila öld. Þeg-
ar einn ráðgjafi hans taldi ýms tormerki á að koma þeirri
liugmynd í framkvæmd a. m. k. strax 1963, á jiáfi að liafa
svarað: „Allt í lagi. Við byrjum það þá 1962“. Og það varð.
Á kirkjuþinginu var það páfinn sjálfur, sem kom því til
vegar með áhrifum sínum, beinum og óbeinum, að liinir
víðsýnni og frjálslyndari menn máttu sín meira og að þegar
liefur nokkuð áunnist, sein til lieilla liorfir. Megin hugsunin
var þó sú, að lífsspursmál væri að allir menn skildu að þeim
bæri að standa saman í þeirri baráttu að kristna heiminn.
Þess vegna bauð Jóhannes 23. fulltrúum allra höfuðkirkju-
deilda utan rómversk kaþólsku kirkjunnar að senda áheyrn-
arfulltrúa á kirkjuþingið. Og þær þágu boöið. Þetta er nýtt
í sögunni.
Hann hafði sjálfur áður sent áheyrnarfulltrúa — í fyrsta
sinn — á Alkirkjuþing mótmælenda (í New-Delili) og jafn-
framt stofnað Einingarráð á vegum kaþólsku kirkjustjórn-
arinnar. Jóhannes páfi tók ennfremur upp viðræður við aðra
kirkjuhöfðingja um allan heim og næstum allir mestu valda-
menn vorra tíma, andlegir og veraldlegir munu hafa gengið
á fund hans: Johnson, varaforseti Bandaríkjanna, tengda-
sonur Krúsjoffs, forsætisráðlierra Sovétríkjanna, Adenatier,
forseti V.-Þýzkalands, De Gaulle, Frakklandsforseti, erki-
biskupinn í Kantaraborg, höfuðsmenn grísk-kaþólsku kirkj-
unnar, bæði í Miklagarði og Rússlandi (eða fulltrúar þeirra)-
Með þessu kom liann á viðræðum meðal allra kristmna
manna og viðræðum kirkjunnar og veraldlegra valdamanna
— liverrar trúar sem þeir voru. Það afrek gleymist vart og
mun liafa víðtæk álirif.
Á tímum, sem stæra sig af vantrú og fálæti í garð kirkj-
unnar tókst Jóhannesi páfa að sanna það á hljóðlátan hatt,