Kirkjuritið - 01.06.1963, Síða 36

274
KIRKJURITJÐ
Graftrarmein
Rétt fyrir hvítasunmina ók ég eftir Snorrabrautinni í
Reykjavík. Þa sá ég óslitna ínannstrauma, sem lágu að og
frá Áfengisverzlun ríkisins. Menn voru augsýnilega að búa
sig undir liátíðina.
Þetta snart mig óneitanlega óþægilega. Ég gat ekki lokað
augunum fyrir þeirri staðreynd, að það er bæði hryggilegt
og ískyggilegt að kristnar bátíðir og helgidagar skuli vera
fjöldamörgum fyrst og fremst tilefni víndrykkju og ýmis
konar ósiða.
Fyrst svo er, lilýtur sú spurning að vakna, bvort kirkjan
ætti ekki að afsala sér sumum dögum, sem lienni eru nú
eignaðir að mestu leyti að nafni. Eða livort liún a. m. k. gæti
bjargað nokkurum hluta þeirra með einhverju móti?
Að þessu sinni drep ég aðeins á þá lilið málsins, sem snýr
frá kirkjunni og að almenningi. Blöðin hafa skýrt frá þvi
að drykkjuskapur var með lang niesta móti í höfuðborginni
um livítasunnubelgina. Allar fangageymslur yfirfylltust.
Fjölmargir keyrðir Iieim til sín til þess að láta renna þar
af þeim.
Og jafnframt bárust óbugnanlegar sögur af ölæði um 300
unglinga austur í Þjórsárdal. Óþarft er bér að rifja þær
upp. Ilins ber að minnast að þessir atburðir þóttu svo ógn-
vekjandi að ríkisstjórnin befur skipað nefnd til að rannsaka
orsakir þeirra og benda á úrræði sem komi í veg fyrir að
sama sagan endurtaki sig. Er það vel farið og ber vonandi
góðan árangur.
Sumar ástæðurnar liggja öllum í augum uppi. Ein þeirra
er skemmtikrafan.
Áður var fyrst og fremst talað við börn og fulloröna uni
skyldur — nú skemmtun. Ótrúlegur fjöldi barna og unglinga
metur að kalla alla liluti eftir skemmtigildi þeirra. Sumuni
finnst ok skólanna næstum óbærilegt vegna þess livað þeir
séu leiðinlegir. Þess vegna verða þeir að geta keypt sér sæl-
gæti í frímínútum, leikið sér sem lengst fram á kvöblin og
létt sér duglega upp um allar lielgar. Og þá auðvitað fyrst
og fremst liátíðar.
Það má segja þetta á annan liátt: „Það, sem maðurinn
elskar, það verður bann“. Skemmtunin virðist höfu&hugsjon