Kirkjuritið - 01.06.1963, Page 37

KIRKJURITIÐ 275
nútínians og því er mest kapp lagt á að koma lienni í fram-
kvæmd — einhvern veginn.
Unglingarnir eru sköpun liinnar eldri kynslóðar. Vér, sem
til liennar teljumst liöfum lifað tvenna tímana. Hrunadans
stórveldanna liefur bæði í styrjöldunum og síðan í kalda
stríðinu vakið hjá oss öllum skotgrafahugsun: dauðinn er á
næsta leiti, ef nokkur kostur er að njóta einhvers, þá verð-
ur að njóta þess strax. Börnin liafa drukkið þetta í sig með
nióðurmjólkinni. Þar að auki hefur orðið umbylting í ís-
lenzku þjóðlífi. Umrótið sett lieimilislífið og sambýlið al-
niennt talað á annan endann. Mannflóðið úr strjálbýlinu til
þéttbýlisstaðanna er ekki stanzað, hvað þá að tími hafi unn-
izt til að það tæki á sig eðlilega og varanlega mynd. Börnin
hafa sopið enn meira af því seyðinu en hinir fullorðnu. Fyrir
þær sakir eru þau svo rótlaus.
Trúarhragðafræðslan hefur að mestu leyti verið lögð niður
af hálfu flestra foreldra — afi og amma liafa nú óvíða tæki-
færi til að bæta úr henni -— og samtímis liefur henni verið
smá þokað til hliðar eða alveg út úr skólunum.
En fram á þennan dag eru þó siðgæðishugmyndir vorar
runnar af trúarlegum rótum og studdar trúarlegum rökum.
Hvert geta börnin sótt siðgæðishugmyndir og fyrirmyndir
sínar annað en til foreldra, fræðara, auk skemmtistaða og
mannlífsins almennt?
Svo mæla börn, sem á bæ er títt. Samkvæmislíf fullorðna
fólksins — gleðifundir þess og eftirlætiskvikmyndir, útvarps-
og sjónvarpsefnið, sem það er sólgnast í, hlýtur að æsa mest
forvitni barnanna og skapa skemmtismekk þess og venjur.
Ætla mætti að vér værum svo vönd að virðingu vorri og
aðgætin um ábyrgð vora, að vér kysum sjaldan sjálf að sjá
myndir, né hlusta á það útvarpsefni, sem vér teldum að
væri blindandi og eitrað fyrir börn vor.
Þessar liugleiðingar skulu nú botnaðar með þessu: Til
þess graftarmeins, sem liér um ræðir, verðum við að skera
a sjálfum oss. Eina örugga ráðið til þess að æskan hætti að
skemmta sér svo að það sé oss hinum eldri til hryggðar og
hneyxlunar, er að vér afveigaleiðum ekki sjálf æskuna með
slæmum fyrirdæmum. Fyrr og síðar liefur það reynzt strang-
asta aðhaldið og einhlítasta meðalið til að lialda mönnum í