Kirkjuritið - 01.06.1963, Side 43

I' riSrik Jóhannesson:
Ljós í myrkri
(Til sjúklinga frá sjúkling).
Séra Sigurbjörn Á. Gíslason kveð'ur höfund þessarar smágreinar
hafa verið einhvern trústerkasta og trúglaðasta manninn, sem
hann hafi kynnst uni dagana. Hann var greindur niaður og at-
hafnasamur meðan heilsan leyfði.
Þótt greinarstúfurinn væri sérprentaður á sínum tíma á hann
eflaust erindi til ýmissa enn og má gjarnan geymast liér í ritinu.
Upphafleg stafsetning er látin halda sér. — Ritslj.
Mjer dettur í liitg gamla ordtækið. „Engmn veit hvað átt
hefir fyr enn tnisst hefir“. Jeg hygg að þessi orð munu hvergi
fremur sannast en á heilsunni, því þegar hún er farin, þá sjer
Htaður bezt live mikill dýrgripur hún er; og getur þá svo
farið, að manni liætti við að nieta liana ofdýrt, en þá kalla
jeg ltana ofdýrt rnetna, ef maður við ntissi hennar verður
vonlaus og kvíðafullur, og virðist lífið gjörsamlega sneytt
allri gleði og ánægju, og ekki þess vert að lifa því lengur.
Þessi liugsun flytur með sjer myrkur og kulda inn í sál
sjnklingsins, svo honum liggur við að gleyma því, að Guð
er góður og náðugur faðir, þegar hann vill ekki ljetta af
Jnanni krossinum, þó maður biðji ltann um það. Jeg hefi
reynt það sjálfur, að þegar svona stendur á fyrir manni, þá
eru það einu úrræðin, að beygja sig undir Guðs hönd með
auðmýkt og öruggu trausti, og biðja ltann um styrk og
þolinmæði til að bera þessa erfiðu stundarbyrði. Þegar jeg
liefi beðið Guð, um þessa hluti, þá liefir hann bænheyrt mig
a þann liátt, að jeg liefi fundið til hans nálægðar í sál minni;
en það er svo unaðsríkt og gleðjandi að lnigsa um það, og
finna það og reyna, að sá Guð, sem alla hluti liefir skapað,
ng allra manna ráð hefir í sinni liendi, að liann er þá líka
Svo miskunnsamur, mildur og lítillátur, að liann vill dvelja