Kirkjuritið - 01.12.1963, Side 9

KIRKJURITIÐ
439
Reyni maður að taka starf sitt alvarlega, hlýtur hvert verk-
efni — stórt eða smátt — að valda áhyggjum meðan það er í
mótun, og jafnvel þar til síðasta liönd er lögð á fullgerða fram-
kvæmd. En auðvitað fer slíkt eftir því, Iivernig hver og einn er
gerður.
Ánægjan er svo fólgin í því, að maður sé sæmilega sáttur við
samvizku sína að loknu verki, en engan veginn einhlítt að svo
sé, því oft vilja áhyggjurnar loða við mann lengri eða skemmri
tíma eftir full unnið verk.
Þó verð ég að telja mig liafa verið freinur lánsaman í starfi
mínu, og er það þá fyrst og fremst að þakka mörgum ágætum
samstarfsmönnum, sem margir hverjir eiga ekki minni þátt í
því, sem vel kann að hafa tekizt af þeim byggingarframkvæmd-
um, er mér og embætti mínu liefur verið falið að leysa. Þótt
forstöðumanni stórrar teiknistofu sé ætlað að leggja höfuðlín-
ur að byggingaráformum, er óhugsandi að liann einn taki allan
Iieiður af því mikla samstarfi, sem nauðsynlegt er við góða
samverkamenn og ráðgjafa, enda þótt maður með nafni sínu
beri ábyrgð á þessu samstarfi út á við og gagnvart stofnuninni.
Ætti ég svo að nefna einliverjar sérstakar byggingar, er ég
liefi liaft sérstaka ánægju af að starfa að, þá get ég ekki neitað
því, að þær fáu kirkjubyggingar, sem mér hefur verið falið að
móta á síðustu árum, liafa staðið bug mínum næst. Á ég þar
einkum við Skállioltskirkju, Langholtskirkju og Kópavogs-
kirkju, sem allar eru með mismunandi og ólíku svipmóti, enda
byggðar við óhkar aðstæður og skilyrði.
Sjálfur er ég ekki að öllu leyti dómbær um, hvort hér liafi
vel tekizt. Kirkjubygging er eitt vandasamasta og erfiðasta
verkefni, sem arkitekt er falið, og þá um leið liættulegast, ef
illa tekst.
Hér á landi eigum við engar erfðavenjur í kirkjubyggingu.
Torf- og timburkirkjur fyrri alda voru að vísu margar hverj-
ar í einfaldleik sínum og látleysi mikil listsmíð, þótt litlar
væru og af vanefnum gerðar, en eiga á engan liátt skylt við
kirkjubyggingarsmíð og aldagamlar venjur annarra og stærri
þjóða í þeim efnum.
I kirkjubyggingu fær arkitektinn meiri möguleika til skap-
andi starfs en í flestum greinum byggingarlistar. Kirkjuhús er
hið ytra og innra fyrst og fremst tákn trúarlegra helgisiða, og