Kirkjuritið - 01.12.1963, Qupperneq 22

452
KIRKJUBITIÐ
Sautján ára piltur var óeirðasamur í frítímum sínum og gerði
mörg prakkarastrik.
Síðast stal hann boga og örvunt og slasaði einn félaga sinn
svo, að við lá að hann missti augað. Dómur Iians hljóðaði á þá
lund, að í stað þess að hann var vanur að fara þrisvar í viku
á kvikmyndahús, skyldi hann láta sér nægja eina slíka ferð og
fyrir peningana, sem liann sparaði sér á þennan hátt ætti hann
að bjóða tilteknum hlindum manni með sér á sunnudagshljóni-
leika í Iiverri viku. Skömmu síðar hafði pilturinn bundizt nán-
um vináttuböndum við blinda manninn og lagði allar óspektir
á hilluna.
Holzschuh leggur ríka áherzlu á að tengja eigi saman brotið
og refsinguna, þannig að unglingurinn finni ljóslega að hann
sé að friðþægja fyrir yfirtroðslu sína með því að leggja ]iað á
sig öðrum til lieilla, sem honum er fyrirskipað.
Sjálfsagt er að kvnna sér vel þessi mál og taka það upp sem
bezt gefst.
Einkennileg örlagaglettni
1 bók sinni um Þorstein Erlingsson, segir höfundurinn,
Bjarni Benediktsson frá Hofteigi, á bls. 223:
„Gerði Þorsteinn þá lieldur ekki ráð fyrir framhaldi lífsins
eftir þessa örskömmu jarðvist? Nei. Hann var að sönnu liand-
genginn þeirri hugmynd á unga aldri, áður en trú hans var sett
„frá með lögum“ — eins og ljóst verður af tvennum eftirmæl-
um hans: um Ólaf hróður hans og Pál Pálsson í Árkvörn. En
þess verður ekki vart síðar, livorki í kvæðum hans né bréfum
né ritgerðum, að trú á framhaldslíf eigi nein ítök í honum; liún
liefur eflaust orðið samferða guðstrú hans út af heimsenda.
Hann vissi líka fullvel, að boðun annars lífs var ein liöfuðaðferð
klerkastéttarinnar til að halda alþýðu manna í skefjum fyrir
yfirvöldin: „óguðlegt athæfi“ af hvaða tagi sem var átti vísa
refsingu annars heims. Trú er einkanlega tilfinningamál; en
Þorsteini liefur að auki þótt skynsamlegt að liafna eilífu lífi
bæði fyrir sjálfa sig og aðra. Með þeim liætti yrðu menn kröfu-
harðari um bærilegt líf á jörðunni — hið eina sem þeir lifðu
um allan aldur; og í sama mund var brotinn broddurinn af hót-
unum klerkanna“.