Kirkjuritið - 01.12.1963, Blaðsíða 27

KIUKJUIUTIÐ
457
Þessi framkvæmdaaðferð hefur gefizt vel í Kaupmannaliöfn
í meira en liálfa öld og því vel þess verl að liún sé a. m. k.
vandlega hugleidd Iiérlendis, fyrst líkar aðstæður liafa skap-
azt í okkar þéttbýli. Eitt er víst: Messustaðurinn má ekki vera
utan sóknar, eins og jafnvel hefur borið á gónia. Með því móti
verður presturinn sjálfur að hálfu utan garðs í sínum eigin
söfnuði. Fleiri annmarkar hlasa líka svo við sjónum, að óþarft
er að nefna þá.
Christina liusta:
Einn af hinum
(Jóh., 10, 16).
Þótt gleymdist margt frá gengnum ævidögum
eg geymdi trútt í minni eitt um þig:
Þú sagðir: „Eg á líka aðra sauði“,
og einn í þeirra liópi taldi eg mig.
Þeir hlýðnu og spöku höfðu úr nægu að moða
og húsum sjaldnast viku að ráði frá.
Eg var að vísu rúinn reglulega,
en rakaskánum tórði löngurn á.
Svo kom að því, að fór eg einn til fjalia
og flæktist þar uin sanda og brunahraun,
þá vaktist mér í sjúku hjarta og sinni
þín sögn um það, að leita mín í raun.
„Hann braut sitt lieiti“, þylur þeyr í eyra,
er þreyttur leggst eg fyrir hinzta sinn.
En jafnskjótt skrjáfar lágt í visnu laufi.
Svo lít eg upp. Þar kemur vinur minn.
(G.Á.).