Kirkjuritið - 01.12.1963, Blaðsíða 33

KIRKJURITIÐ
463
Sú kemur tíð, að upp af alda livarfi
upp rís þú, Frón, og gengur frjálst að arfi.
öflin þín huldu geysast sterk að starfi,
steinurðir skreytir aftur gróðrar farfi . .. .
Þá mun sá Guð, sem veitti frægð til forna,
fósturjörð vora reisa endurborna.
Þá munu bætast liarmasár þess liorfna,
liugsjónir rætast. Þá mun aftur morgna“.
Þetta söng þjóðin, ungir og gamlir vöknuðu, fylllust eldmóði
og gerðu að kjörorði sínu: „Islandi allt“. Ekki: mér allt, heldur
íslandi allt. HvaSa söng syngur þjóðin nú? Ætli góðskáldið
Örn Arnarson liafi ekki séð skuggalega blikur á lofti, þegar
bann orti:
„Þar eigingirni er í ráðum,
öll eru verk á sandi byggð.
Upp er skorið sem við sáðum,
sáð var þekking, ekki dyggð.
Ur síngirninnar þúsund þráðum
þjóðmenning er snara tryggð“.
Vissulega! Úr eigingirninnar þúsund þráðum má snúa bverri
þjóð og þjóðmenningu bengingaról, og sé eigingirnin ráðandi
aflið í félagsmálum manna, þá eru öll verk þeirra á sandi byggð,
liversu hátt sem skvaldrað er um þekkingu og vísindi. Ef dyggð-
ina skortir, dyggðina, sem sprottin er af liinni tvíefldu trú,
trúnni á Guð og fósturlandið, þá er á sandi byggt og hruninu
boðið heim, það liöfum við nútímamenn séð, sem lifað böfum
tvær heimsstyrjaldir, séð Jijóðirnar hrapa og auðæfum þeirra
„blásið burt“, eins og spámaðurinn sagði fyrir.
Á nýafstaðinni Hólahátíð sagði prófasturinn þar, Björn
Björnsson, í ræðu sinni þessi orð: „Engin öld hefur ef til vill
leitt skýrar í ljós, stundum með óbugnanlegum dænium, þann
sannleik, að guðlaus menning, sem nær eingöngu til vitsins, en
gleymir bjartanu, missir marks, smíðar sjálfri sér líkkistuna“.