Kirkjuritið - 01.12.1963, Qupperneq 36

466
KIRKJUIUTIÐ
brjóstum ungu kynslóðarinnar, já, allrar þjóðarinnar, þessa
lieitu og innilegu ættjarðarást og elsku til Guðs og manna, þetta
vermandi tilfinningalíf, sem vakti þjóðina um aldamótin og
lagði henni „ný Ijóð í munn, lofsöng um Guð“ og föðurlandið?
Getum við ekki gefið ungu kynslóðinni þá hugsjón, sem er
raunveruleg lækning allra verstu meinanna og lagt lienni á
tungu nýjan lofgerðaróð. Heyr fagnaðaróð mannsins, sem var
bjargað:
„Ég hef vonað og vonað á Drottin,
og liann laut niður að mér og lieyrði kvein mitt,
Hann dró mig upp úr glötunar-gröfinni,
upp úr hinni hotnlausu leðju,
og veitti mér fótfestu á kletti,
gjörði mig styrkan í gangi.
Hann lagði mér ný l jóð í munn,
lofsöng um Guð vorn“.
Hvílík undursamleg lífsreynsla! Kominn upp úr liinni botn-
lausu leðju, botnlausu leðju spillingarinnar, fengið fótfestu á
kletti, bjargi siðgæðis og guðstrúar, orðinn styrkur í gangi, ekki
lialtrandi, luilfvolgur, reykull og lirösull á hálum brautum, nei,
styrkur í gangi, með nýtt l jóð á tungu, lofsöng um Guð, lofsöng
um lífið, söng hins fagnandi, frjálsa hjarta, leyst úr fjötrum og
þrældómi skaðlegra lifnaðarvenja og hins óliolla nautnalífs og
mannskemmandi livata.
„Vakna þú, vakna þú, íklæð þig styrkleik þínum, Zion!“
þannig hrópar spámaður fagnaðarhoðskaparins. „Hrist af þér
rykið .... Losa af þér fjötrana!“
Þessi er okkar mikla þörf, að vakna, vakna upp til nýrrar sig-
urgöngu. Guð liefur búið börnum sínum „vonaríka framtíð”,
eins og þar er skráð. Því þurfum við að trúa og í þeirri sigur-
vissu þurfum við að sækja fram, styrkir í gangi með lofsöng á
tungu vorri, um lífið og höfund þess.