Kirkjuritið - 01.02.1965, Blaðsíða 44

138
KIRKJURITIÐ
þá ríkja milli liimins og jarð'ar.
Laust við brimöskrið og sorta
skammdegisnáttanna.
Bækur leiiVans og nöldursins og
lirakspánna eru nægar.
Gott aiV eiga góiVa stund, þegar
hláturinn er manni efst í liuga. Að
ógleyindum þeim ýmsa fróiVleik um
menn og málcfni, sem á horiV er
horinn.
IIEIMDRAGI
Islenzkur jró<ileiknr, gamall og nýr.
Krislmundur Bjarnason annaSist
ritstjórn. — ISttnn — 1964.
Þrtta er uppliaf aft JijóiVfræiVa-
safni. I þessu fyrsta hindi eru 24
Jiættir, flcstir stuttir. Af hinum
ýmsu liöfundum er legpja hönd aiV
verki, leggja mest aiV' mörkiuii Jieir:
Kristmundur Bjarnason, Hannes
Jónsson, HlciiVargariVi og Jóliann
Hjaltason. Bókin liefst á yfirlætis-
lausu en lmgþekkit daghókarliroli
Ingehorg Cecilie Johnson, dóttur
Gríms amtmanns Jónssonar. Endur-
minningar Gamalíels Thorleifsson-
ar, er flutli 26 ára vestur um liaf
hregiVu líka upp minnilegum mynd-
uni. Sama máli gcgnir uni Nokkrar
æviminningar Jóhanns pósts, frá
HáageriVi. Hörkuduglegs manns, svo
sem liann átti kyn til. Nokkrir þátt-
anna eru um skreiiVarfcriVir, einn
Jiátt íslenzks JijóiVlífs, scm nú er
fyrir löngu úr sögunni. Forvitnileg-
ur er Samtíningur um Sigurð' trölla,
sem Steplian G. liefur kveðið' eitt
silt stórhrotuasla kvæði um. I.oks
nefni ég Óráðnar gátur eftir Sig-
urð Júl. Jóhannesson. Þrjár örstutt-
ar frásögur af einkennilegum at-
vikuni, sem henda til þess livað
megindjúp tilverunnar er ókannaðri
en margur hugsar að jafnaði út í.
Sumt er smælki á Jiessum reka,
en allt er Jiað hctra geymt en glcymt.
Og vonandi verður safnandanum
að Jieirri ósk sinni, að lionuin verði
gott til fanga og næsta hindi hlaupi
af stnkkimum iiinan líðar.
ÍSLENZKAR LJÓSMÆÐUR III
Séro Sveirin Víkingttr hjó til
prentunar.
Kvöldvöktiúlgáfan 1964.
Þetta er síðasta hindi þessara
lietjusagna. Yfir þrjátíu Jiættir. Eins
og gefur að skilja eru frásögurnar
ærið misvcl sagðar og ekki allar
efnismiklar. En allar cru Jiær vitn-
ishurður um mcrkar konur, sem
seltu skylduna ofar öllu, ef þess
var krafizt og háru ósvikna mann-
ásl í hrjósti. Þær litu á starf sitt
réttilega scm Jijónustu við' lífið og
færðu inarga fórn, sem öiVrum hefði
ekki koniið til liugar eð'a a. m. k.
vaxið' um of í aiigum. Efalaust vcrða
sumir Jiáttanna rifjaðir upp uni
langan aldur og til Jieirra vitnað
sem fagurra fordæma og merkis
um, hvernig sagan sannar að
manninum er gefið næstuni ótrú-
legt sigurafl og máttur til að liefja
sig upp yfir umhverfið, ef hann
vill það nægilega einlæglega og
treystir handleiðslu og lijálp