Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 12

6
KIRKJUIiITID
áður, breyta til um lífsvenjur, gangast undir vald yfir sam-
vizku sinni, sem er skilyrðislaust. Og þetta er ekkert aðlaðandi.
Þetta er ekki lokkandi á tímum |)ægindanna, ekki freistandi
eins og kosningastefnuskrá hjá snjöllum flokki, þar sem öllu
er lofað öllum og einskis krafizt af neinum háttvirtum kjós-
anda.
Fyrsti morgunn ársins, nýársdagsmorgunn, er sjálfsagt flest-
um stundum óhagstæðari til þess að ná áheyrn með slík
alvöruorð.
En vera má, að þessi morgunn sé að því leyti rétt mátu-
legur fulltrúi liinna annarra daga, sem á eftir koma. Eða er
það ekki svo flesta daga að kirkjan fær daufa áheyrn? Hvað
veldur? Ég ætla mér ekki þá dul að svara því. Það eru líka
fluttar svo margar ræður um það og orsakir fram taldar og
sums staðar eru skrifaðar um þetta bækur. En ég ætla að leyfa
mér að nefna eitt gamaldags orð, sem kannski svarar ekki öllu,
en það svarar sönnu til, svo langt sem það nær. Og orðið er:
Andvaraleysi.
Andvaraleysi, hvað er það? „Sá, sem hirðir ekkert um sálu-
lijálp sína, er andvaralaus“, segir hinn gamli, kristni barnalær-
dómur, Helgakver.
Slíkur maður sefur hættulegum svefni.
Hvernig er lionum farið?
Hann hugsar: Einu gihlir, livernií; ég lifi, það skiptir mig
einan, það er ekkert uppgjör í vændum, eða ef það er fram-
undan, þá er nægur tími að huga að því, jafnvel eftir dauð-
ann verða einhver ráð að leiðrétta sig. Ég kemst vel af með mig
og mitt, engu miður en þeir, sem hiðja og sækja kirkju oj; lesa
Biblíuna. Ég hef mína trú fyrir mig — og það þýðir: Ég bý
mér til trúna mína og guð m'nn sjálfur og læt mér duga.
Menn orða ekki lilutina svona. En þetta er liin dulda hug-
arafstaða andvaraleysisins. Það er hún, sem veldur |)ví frá-
hvarfi fjóldans frá virkri þátttöku í kristinni guðsdýrkun og
trúariðkun, sem vissulega er augjóst.
III.
Oft er á það bent, að trúmálaáhugi sé samt talsverður og
gjarnan er kirkjunni ráðlagt að gleypa hverja flugu, sem flögr-