Kirkjuritið - 01.01.1967, Blaðsíða 30

24
KIRKJUHITIB
mun vera talsvert yngri en maður liennar, en liann er þó engan
veginn sá öldungur, sem virðast mætti eftir útliti að dæma.
ÞaS er ekki í einu gert að skoða sig um á þessu setri, sem er
meginmiðstöð, bæði táknræn og raunveruleg, í lífi liinnar
anglikönsku heimskirkju og liefnr verið erkisetur óslitið síðan
við lok 6. aldar. Þegar gengiÖ er um hóka- og skjalasafnið, þar
sem geymast minjar og skilríki liðinna alda, liverfur hugnr
ósjálfrátt á aðrar slóðir og kemst vart lijá ]>ví að verða dálítið
angurvær. Þarna verður gengið að bréfum frá tímum Árna
biskups Þorlákssonar, svo að einhvers staðar sé gripið niður,
og bókasafnið er auðugt að fágætum gersemum. Þó ætla ég, að
Guðbrandsbiblían ljósprentaða, sem ég færði erkibiskupi að
gjöf, muni sóma sér vel á þessum stað og ekki þurfa að fyrir-
verða sig. En það sér á, að þessi stóll hefur ekki verið færður
í reikuð né orðið að hrekjast úr einum stað á annan um sína
löngu daga. þótt hann bafi að vísu ekki verið friðstóll ævinlega.
Fyrsta kvöld okkar í Lambetli var kvöldverðarboð, þar sem
íslenzku sendiberralijónin í London voru meðal gesta, en
þau liöfðu boð inni næsta dag.
Viö hlýddum erkibiskupsmessu að morgni í Iiallarkapell-
unni og vorum þar til altaris. Ég prédikaði við guðsþjónustu
í St. Dunstans-kirkju, en sú kirkja, sem sr. Sattertbwaite þjón-
ar, er mikið notuð til kynningar á gestum frá öSrum kirkju-
deildum. Var guðsþjónustan fjölsótt, þctl á virkum degi væri.
Samdægurs bafði erkibiskup fjölmenna móttöku og sæmdi
mig við það tækifæri Ágústínusarorðunni með fallegri ræðu-
Kom þetta allsendis flatt upp á mig og mun ég ekki bafa veriö
langorður um skör fram í svarræðu minni. En það sagði ég, að
meir væri þessi heiður vitnisburður um fágæta vinsemd í garð
kirkju minnar en liitt, að bér væri farið að verðleikum. Og
því get ég þessa, að bér var um að ræða vináttuvott, sem
muna ber í garð vor allra, sem unnum og vinnum kirkjunni a
Islandi.
Að lokinni veru okkar í Lamheth, liéldum við til Birming-
liam. Þar tók á móti okkur prófessor J. G. Davis og vorum við
gestir hans daclangt, en kl. 5,30 flutti ég fyrirlestur minn. Próf.
Davis hefur Nýja testamentið að sérgrein, en hann liefur flein
járn í eldi og er alhliða áliugamaður. M. a. hefur liann komið
á fót stofnun til rannsókna á tilbeiösluliáttum og trúarlegn