Kirkjuritið - 01.05.1967, Blaðsíða 43

KIRKJURITIÐ
233
fyrir andlát lians. Seinna sagði ég móður minni líka frá lienni,
eftir að ég hafði fengið fyrstu, önnur og þriðju verðlaun í
samkeppninni um minnismerki Aleksis Kivis og tillögur mínar
einnig keyptar. 1 stað þess að vera fagnandi virtist móðir mín
laestum sorgbitin og þungt liugsandi. Þegar ég stóðst ekki
lengur mátið og spurði hana um orsökina, sagði hún: Það færi
betur að þér stigi nú ekki þetta meðlæti til höfuðsins. Þá sagði
eg henni frá draumnum og óðara uppljómaðist andlit hennar
af hamingju.
Ef ég væri spurður: hvernig leit Kristur út eða livað var
hann stór — en þessa hef ég þúsund sinnum spurt mig sjálfan
yrði ég tilneyddur að svara: eins og hver annar, einnig að
vexti. Tillitið eitt er ævarandi í minni mínu, alvitandi, al-
skyggnt, alfeðmt og ögrandi.
Ég lield að hver manneskja, sem óskar þess og spyr af nægri
nlvöru og einlægni fái svar við þrá sinni af Kristi, sem með
henni býr hið innra. 1 klaustri í Tíbet er þetta spakmæli ritað
á vegginn: Yiljir þú ganga til fundar við sannleikann, mun
l'ann koma til móts við þig á leiðinni.
Gamlar vísur ^
Ef þig lífiS leikur grátt láttu það vera aS kveina. AS luifa um tíma harmafátt hjálpin verSur eina.
FarSu aS sofa fyrir mig fyrst þú mátt og getur, ég skal breiSa ofan á þig ofurlítiS betur.