Kirkjuritið - 01.10.1967, Qupperneq 56

KIRKJURITIÐ
390
stofumann, föður minn, sem er læknir, prestinn og fleiri ávall1
reiðubúin, en aldrei uppáþrengjandi.
Ég spurði móður mína, um livað þau töluðu og konist
því, að það var allt milli liimins og jarðar, fótbolti, föt, erfið'
leikar á vinnustað, margir spurðu föður minn um verk hér <V
bvar, þau brutu lieilann um kynlíf og lijónaband, livað celtl
sér stað við hjónavígsluna, sem réttlætti það, að sofa hjá stúlkUi
en ekki áður? Hin aldagömlu vandamál þjáningar og óhaiö'
ingju ...
Móðir mín sagði mér, að eftir Aberfan slysið (þar sem l4
börn létu lífið í skriðublaupi) bafi liópur piltanna verið að
tala við sig: — „Þetta er kirkjusamkomusalur, er það ekki •
— „Já.“ — Sækir þú þessa kirkju?“ — Já.“ — „Þú ert þ“
kristin?“ — „Já, ég reyni að vera það.“ — „Þú trúir á Guð?
— „Já.“ — „En bvernig getur þú trúað á Guð, sem lætur sak-
laus börn deyja?“ Móðir mín sagði, að þegar Iiér var koini^
þá liafi liún sa«;t. „É" held, að þið ættuð frekar að tala vi^
prestinn okkar, sem er hæfari en ég til að rökræða við ykkvu'-
Presturinn kom og talaði við þá í meira en hálftíma.
Þetta eru unglingar, sem eru að leita að svörum. Þeir e|U
ekki þátttakendur í kirkjulegu starfi og myndu ekki taka þ;|11
í æskulýðsfélögum eða slíku. Þeir kæra sig ekki um að l;ltíl
prédika yfir sér og kunna ef til vill ekki að biðja, en á sunni'"
dagskvöldum sjá þeir, að venjulegt kristið fólk er fiist til a<
bjálpa þeim, sýna þeim vináttu og sýna þeim kærleika
kærleika í verki.
Að lokum ætla ég að lýsa fyrir ykkur mynd, sem er föst 1
huga mér: ,
Hávaðakliður í fullum salnum, presturinn tekur sér slöðu a
stól í miðjum sal, klappar saman böndunum til að fá hljóð oj-
segir á einfaldan Iiátt: „Ykkur mun þvkja leiðinlegt að frett;U
að Jack Srnitb, sem var liér með okkur á sunnudaginn var’
af slysi á vinnustað í vikunni. Hugsum í liljóði um Jack, u°
skyldu hans og vini og vinnufélaga, sem sakna lians nú á þeSS
ari stundu.
Um stund var algjör þögn.
Það var ábrifamikil stund.