Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 23

inn á jörðu niðri, og mikið djúp sé
staðfest þar á milli. Eina leiðin til að
þekkja Guð, er að kynnast honum í
Qegn um opinberun, og sú opinberun
er fram komin í fylling sinni, í Jesú
Kristi. Þessi opinberun hefir komið
beint af himnum ofan, og gripið inn í
söguna. Þessi opinberun er þess eðlis,
að menn geta ekki skilið hana nema
sð nokkru leyti, og þess vegna er ár-
sngurslaust að reyna að skilja eða
skýra persónu Jesú. Hann verður ekki
skilinn á sama hátt og aðrar persónur
veraldarsögunnar. Vegna þessarar af-
stöðu leggur þessi stefna ekki mikla
sherzlu á rannsókn ritninganna, kapp-
ræður um hærri eða lægri krítik eða
•eitina að hinum „sögulega Kristi“,
sem nýja guðfræðin var lengi að glíma
við. Hinn „sannsögulegi Kristur" er sá
hinn sami, sem postularnir játuðu trú
® °g töldu son hins lifandi Guðs og
írelsara mannanna. Vitnisburður þeirra
er innblásinn af Guði. Þeir viðurkenna
hngraför mannlegra áhrifa á Biblíuna,
°g réttmæti rannsókna á texta hennar.
En hvað í Biblíunni er Guðs orð, er
e'n af þeim gátum, sem hver maður
verður að leysa fyrir sjálfan sig. Ot
af þessu spratt þó kappræða mikil milli
^arths og Bultmanns og eiga þeir
hvor um sig sína fylgismenn innan
stefnunnar.
Niebuhr talar hinsvegar um „hinn
leynda Krist,“ sem kemur fram í dags-
'jösið og opinberar sig hverjum þeim,
sem vill gefa sig að mannúðar- og
velferðarmálum meðbræðra sinna.
Það, sem sker úr um trú og vantrú,
er ekki sú kenning, sem þeir kunna
játa, heldur hitt hvort þeir láta sig
varða ójöfnuð og ranglæti í samtíð-
inni. Er þetta stundum nefnt fagnaðar-
boðskapur fyrir hina fátæku, og oln-
bogabörn samfélagsins.
Svo er það Bultmann, sem stund-
um er nefndur „maðurinn með skær-
in.“ eða „síuna.“ Hann gerir skarpan
greinarmun á fornsögunni og sam-
tíðarsögunni. Þá fyrri nefnir hann
„historie,“ en samtíðarsöguna „ge-
schichte." Kristnir menn geta ekki lát-
ið sér nægja að einblína á sögu löngu
liðinna alda. Kristindómurinn byggist
ekki, samkvæmt kenningu hans, ein-
göngu á viðburðum liðinnar sögu,
heldur er allt komið undir afstöðu
manna til boðunar kristindómsins í
samtíðinni, hvernig menn rita sögu
sinnar eigin guðsdýrkunar.
Þegar talað er um Bultmann sem
manninn með skærin, eða síuna, er
átt við þá viðleitni hans að fella úr
Nýja testamentinu þá kafla, sem hann
telur goðsögur, eða þjóðsögur einar,
Um þetta hefir verið ritað og rætt mjög
mikið, eins og kunnugt er. Menn
spyrja: Hvað er goðsögn? Er kristin-
dómurinn þá ekki byggður á söguleg-
um grundvelli? Orðið goðsögn er not-
að í ýmsum samböndum í mörgum
fræðigreinum, svo sem mannfræði,
bókmenntasögu, og menn skilja það á
ýmsa vegu. Niebuhr skilgreinir orðið
þannig: „Goðsögn er notkun líkinga-
máls í viðleitninni til að skilja óvenju-
leg og yfirnáttúrleg hugtök, færa hið
guðdómlega yfir á tungu mannanna,
túlka mál Drottins við mannanna
börn.“
Ef til vill væri ekki fjarri lagi að
segja, að nýi rétttrúnaðurinn sé eins-
konar samruni íhaldsguðfræðinnar og
aldamótaguðfræðinnar, og hún hafi
21