Kirkjuritið - 01.04.1976, Blaðsíða 58

því, sem mestu máli skiptir, sjálfri
kristniboðsskyldunni. Þá hefur kirkjan
hopað á hæl um tilverurétt sinn.
Þetta skal nú útskýrt nánar.
Kirkjurnar eru í fyrsta lagi orðnar
sjálfhverfar í stað þess að snúast um
Krist. Þær hafa tekið sér sjálfsforræði í
stað þess að lúta forsjá Krists.
Alkirkjuhreyfingin á sök á þessu. En
ekki hún ein. Eins og fyrr er frá sagt,
hafði hin þríþætta „sjálf-stefna“ verið
orðuð og iðkuð meðal kristniboðsfé-
laganna, áður en alkirkjuhreyfingin
komst verulega á skrið. En það er al-
kirkjuhreyfingin, sem hefur gert sig að
eftirlitsaðila um þessa stefnu. Henry
Venn orðaði takmark kristniboðsins
svo, að það væri að standa á eigin
fótum, stjórna sér og útbreiða sig á
eigin spýtur. Lítið verður úr því, að
kirkjurnar breiði sig sjálfar út, og ligg-
ur það í hlutarins eðli. Orðalagið er
contradictio in adjecto. Kirkjan á ekki
að breiða sjálfa sig út, heldur fagn-
aðarerindið, vitnisburðinn um Krist.
Það eru aðeins blæbrigði, að öll
áherzlan hefur á seinni árum verið
lögð á sjálfstjórn. Kirkjurnar eru engu
minna sjálfhverfar.
Skipulag í staS fagnaðarerindisins
Þetta er tengt síðara sjónarmiðinu.
Menn hafa varið meiri tíma til skipu-
lagningar en predikunar og vitnisburð-
ar. Sjálfstjórn og skipulag heyrir sam-
an. Kirkjurnar voru gerðar að stofnun-
um. Það hefur gleymzt, að fagnaðar-
erindið er kraftur Guðs og ekki eins
konar stjórnskipulag. Fagnaðarerindið
er ekki það að losna undan yfirráðum
hvítra manna, heldur að losna undan
sekt syndarinnar og valdi hennar.
Einnig í þessu efni hlýtur sökin að
miklu leyti að vera hjá alkirkjuhreyf-
ingunni, enda leggur hún þunga
áherzlu á kirkju í merkingunni skipu-
lag. En ekki sú hreyfing ein. Efling
skipulagðrar kirkju var takmark kristni-
boðsins frá öndverðu. Þegar skipu-
lagsmál yfirgnæfa trúboðið, geta
kristniboðsfélögin sjálfum sér um
kennt.
Kirkjan er þaS sama sem leiðtogar hennar
Þá skal í þriðja lagi bent á hina ó-
eðlilegu áherzlu á leiðtogum og stjórn
kirkjunnar. i alkirkjuhreyfingunni hefur
alltaf gætt tilhneigingar til þeirra sjón-
armiða, að kirkjan sé leiðtogar hennar
og fulltrúar hennar í hlutaðeigandi
stofnunum. Mönnum hættir til að sjást
yfir, að kirkjan er lýður Guðs. Allt of
lítil áherzla er lögð á söfnuðina og á
kristna alþýðumanninn. Menn hafa of-
urtrú á því, að allar breytingar verði
að koma frá æðstu stöðum. Það er
ekki ófyrirsynju, að bent skal á, að 1
kirkjumálum verðum vér að vænta
mikilvægustu breytinganna niðri við
ræturnar. Endurnýjun og vakning verð-
ur að koma að neðan og ekki sem
stjórnarsamþykkt eða niðurstaða
umræðum ráðamanna. Menn hafa iðk-
að kirkjupólitík um of og vanrækt pre-
dikunina.
Hagfræði og ný nýlendustefna
Þrjú fyrstu atriðin snertu stjórn kirkj"
unnar. Hér skal í fjórðalagi vikið
fjármálum hennar. Stjórnmálamenn
tala nú margir um nýja nýlendustefnm
56