Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 20

það hafði verið stofnað 1940. Það var
erfið ákvörðun margra hluta vegna, m.
a. treysti ég mér illa til að færast svo
mikið í fang, svo ungur sem ég var og
reynslulítill miðað við fjölþætt og
kröfufrekt prestsstarf. Ég hafði líka
verið með áform um að iðka mig meira
í vísindum, eins og ég vék að áðan. En
nú var stríðið komið og þau áform orð-
in að engu í bili. Ég sótti hálfum huga
og hangandi hendi, kom ekki að vest-
an fyrr en kosningahríðin var komin í
algleyming og hafði mig lítið í frammi
sjálfur. En aðrir unnu, það er víst. Ég
var kominn heim, vestur, þegar talið
var, fylgdist með talningunni í útvarpi.
Úrslitin komu mér á óvart.
Teningum var kastað. Nú væri mikla
sögu að segja, ef tóm væri til. Hall-
grímssöfnuði var mikið falið, þegar
hann var heitinn eftir Hallgrími og gert
að standa fyrir smíði minningarkirkju,
þjóðarhelgidóms. Við horfðumst í
augu við þetta með bjartsýni barnsins
og þoldum vel snuprur og aðkast. Við
sr. Jakob komum vel skapi saman.
Vafalaust var það meira að þakka hans
skapferli en mínu. En báðir vildum við
vera bræður í starfi, gerðum okkur
fulla grein fyrir ólíkum viðhorfum,
vildum vera hreinskilnir og undir-
hyggjulausir og styðja hvor sitt hjól
undir sama vagninum en ekki togast á
né akneytast um spælana. Kannski var
aðstaða mín nokkru sterkari en hans,
því hávaði varð út af skipun hans í
embættið. Hvað um það: Aldrei féll
skuggi á í samstarfi okkar.
Já, það „dundu yfir stormar og hret-
viðrin hörð“, þegar farið var að undir-
búa kirkjubygginguna. Þú nefnir eitt
af mörgu. Við höfðum útiguðsþjón-
258
ustu áSkólavörðuhæð20. ágúst1944
til þess að minnast þess, að þrjú
hundruð ár voru liðin frá því að sr.
Hallgrímur var vígðurtil prests. Mikið
fjölmenni kom þar saman. Ræða mín
birtist í blaði og Dungal reiddist,
þegar hann las hana og skrifaði
grimma grein. Það var þrumuskot, en
hvarf í skýin án þess að valda neinu.
Ég stóð ekki einn þá. Margir studdu
mig opinberlega, en enginn hann að
ég held.
En andstaðan gegn Hallgríms-
kirkju var langvinn, seig og harð-
skeytt á köflum. Kirkjan hefur samt
unnið á, hægt og bítandi og verður
ekki kveðin niðurúrþessu.
Ekki gerði ég ráð fyriröðru en að ég
myndi þjóna Hallgrímssókn meðan
aldur og heilsa entust. Mér 'þótti það
og góður kostur. Prestsstarfið veitti
mér mikla fullnægju, þrátt fyrir erfiða
aðstöðu, þar sem engin var kirkjan,
og samkomusalurinn í Austurbæjar-
skólanum, kvikmyndasalur, þessi ár
útbúinn sem loftvarnabyrgi, allir
gluggar með hlerum og sandpokar
upp með, var síður en svo aðlaðandi
guðsþjónustustaður En hann var
gjarnan þéttsetinn. Mörg andlit, sem
ég hafði alltaf fyrir framan mig á ó-
þægilegum bekkjum, eru greypt '
huga minn. Umburðarlyndi, tiltrú og
vinátta safnaðarfólks var mér dýrmsat
reynsla, sem ég bý að alla tíð. Það
varði mig síst að ég færi að hreyfa mig
úr þessum verkahring.