Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 21

Bárufleygur í brimróðri
~ Tildrög þess, aðþúfórstaðHáskól-
anum, voru nokkuð sérstæð. Var ekki
svo?
~ Síðast í september 1943 kom próf.
Magnús Jónsson til mín og flutti mér
þá ósk sína og próf. Ásmundar Guð-
mundssonar, að ég tæki að mér
kennslu við guðfræðideild, þar sem
Sigurður Einarsson dósent myndi
verða að hverfa frá starfi vetrarlangt
að minnsta kosti og líklega til fram-
búðar. Mér var ekki að ráði kunnugt
um það, sem var að gerast í þessu
sambandi og þótti málavextir sæta
fíðindum, þegar þeir skýrðust nánar.
Þetta kom mér í mikinn vanda. Frest
hafði ég skamman, kennsla átti að
hefjast innan skamms, mér gafst
ekkert ráðrúm til undirbúnings, ef ég
legði út í þetta. Mér lék þá enginn
hugur á að hætta að vera sóknarprest-
Ur. þó að háskólakennsla hefði efa-
laust freistað mín fyrr. Ég hafði að ósk
ðeildarinnar flutt fyrirlestra í trúar-
bragðasögu veturna tvo á undan.
Stúdentana þekkti ég, sumir þeirra
höfðu oft verið við guðsþjónustu hjá
rner- Tíu stúdentar voru á síðasta ári,
mar9ir þeirra kappar í námi. Ég kveið
ekki samskiptum við stúdenta, þó að
a9 fyndi mig vanbúinn til þess að vaða
ut í þetta fyrirvaralaust, jafnhliða
Prestskapnum.
En fyrst og fremst var vandamálið
Pað, að það blasti við, að ef embættið
°snaði, - en prófessorarnir tveir
9engu að því vísu, - þá væri ég sið-
erðilega skuldbundinn til þess að
sækja um það, ef ég gengi í það vand-
ræði, sem deildin var komin í og tæki
að mér að verða einskonar báru-
fleygur í brimróðri hennar. En þannig
var málavöxtum háttað. Við próf.
Magnús ræddumst lengi við af fullri
hreinskilni. M. a. gekk ég eftir því
hvort ekki hefði verið leitað til sr.
Björns Magnússonar, sem varð á sín-
um tíma að víkja fyrir sr. Sigurði Ein-
arssyni, þótt búið væri að setja sr.
Björn og hann hefði eindreginn
stuðning deildarkennaranna. Þetta
mál var mér í fersku minni, sú hríðin
buldi á deildinni veturinn, sem ég var
að Ijúka mér af þar. Ég taldi, eins og
fleiri, að pólitík hefði verið ( þessu
tafli og bitnað ómaklega á sr. Birni.
Því studdi ég hann þennan vetur.
Próf. Magnús sagði, að ekki hefði
verið leitað til sr. Björns og að það
lægi ekki fyrir, enda ekki heppilegt
eins og á stæði. Kvaðst hann heldur
ekki vita, hvort honum léki hugur á
starfinu, úr því sem komið var.
Ég er að rifja þetta upp vegna þess,
sem síðar gerðist. Það fór svo, að við
sr. Björn urðum keppinautar, þegar
embættið var auglýst, og deildin
studdi hann og mótmælti, þegar ég
fékk veitingu. Það var dálítið óþægi-
legur eftirleikur, en dró engan dilk á
eftir ^ér í samskiptum okkar dr.
Björns. Hvorki þetta né skoðanamun-
ur skyggði á samstarfið við þann
góða dreng, þau mörgu ár, sem við
vorum samkennarar.
Próf. Magnús var málafylgjumað-
ur, svo sem kunnugter, og hann lagði
fast að mér þarna í september 1943.
Hann var deildarforseti. Próf. Ás-
mundur tók fast í sama streng í sím-
259