Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 36

séra Páls úti á akrinum. Boðun hans
þekkti ég þó. Hún var kröftug og karl-
mannleg og laus við alla væmni og
hálfvelgju. Hún var ekki bundin við
kirkjudyrnar enda talaði hann oft um
nauðsyn þess, að kirkjan bæri boð-
skap sinn út til fólksins, þar sem það
er - að kristindómurinn yrði sjálf-
sagður þáttur í lífi mannsins, sam-
ofinn honum og augljós af dagfarinu.
Samt var honum vel Ijóst, að það er
innri afstaða mannsins, sem úrslitum
ræður. Þess vegna lagði hann lítið
upp úr þeim, sem bera ytri svipmót
trúarinnar, en eru hið innra óheilir,
dómsjúkir og fordómafullir.
Þannig lét hann sig miklu varða
kirkjuna og stöðu hennar. Þar vildi
hann leita nýrra leiða og var sjálfur
úrræðagóður og skjótur til fram-
kvæmda. Aldrei heyrði ég hann efast
um þann Drottin, sem er herra þess-
arar ófullkomnu stofnunar, en gagn-
rýninn var hann og gleymdi þá ekki
heldur að skyggnast um í eigin barmi.
Eftirlifandi kona séra Páls er Guð-
rún Birna Gísladóttir. Þeim varð
þriggja sona auðið: Gísla Páls, Þórð-
ar Björns og Halldórs Gunnars.
Séra Páll var myndarlegur maður,
Ijós yfirlitum, glaðsinna og góður fé-
lagi. Allir beztu eðlisþættir hans
dýpkuðu og skírðust í þjáningu síð-
ustu lífsdaganna. Þá komu innviðirn-
ir í Ijós. Skelfingin og örvæntingin
vék fyrir þeim friði, sem Guð gefur og
eræðri öllum skilningi.
Séra Páll Þórðarson auðveldaði
okkur hinum, sem stóðum álengdar,
að sætta okkur við það, sem varð að
vera. Hann vitnaði til hins síðasta um
þann Drottin, Jesúm Krist, sem gef-
274
ur kraftinn til að bera hið óbærilega og
gengur sjálfur inn í hlutskipti manns-
ins, ber kvöl hans upp á krossinn og
leiðir hann til eilífs lífs.
Megi sá vitnisburður verða ást-
vinum hans hvatning til að takast á við
lífið að nýju.
Guð blessi minningu séra Páls
Þórðarsonar.
Sigfinnur Þorleifsson-