Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 40

henni að Einar hafi lært ekta amerískt
brask vestra. Hann sé orðinn svo full-
kominn í tækninni að hann auglýsi
ekki einungis ókeypis bók þá um
andatrú, sem hann hafi þýtt og sé í
prentun í ,,ísafoldar-prentholu“,
heldur láti hann fólk borga 70 - 80
aura á kvöldi á fundum til auglýsinga
á bókinni. ístuttu máli: fyrsterfarið af
stað með dáleiðslutilraunir, upp-
vakningakukl, svipasæringar. Þegar
það vekur ekki nægt umtal fer ísafold
af stað með fáránlegan hjátrúarsam-
setning. Önnur blöð gera gys að
flónskunni. Nú hefst mikið umtal og
kominn er grundvöllur fyrir fyrirlestr-
ana, sem síðan eru auglýsing fyrir
bókina. Sjálfsagt muni bókin renna út
eins og súrt smjör á vertíð.
Enn er í sama blaði talað um ,,síra
Einar í Hjáleigunni", „púkablöðin
tvö“, glósað um siðgæði Einars, og
vitnað til efasemda hans í trúmálum á
Hafnarárunum.
Einar svarar því til í Fjallkonunni
(XXII, 18, 5. maí 1905) að hann hafi
aldrei borið við að þýða, hvað þá aug-
lýsa bókina (hér hlýtur að vera átt við
bók Myers). Einnig bendir hann á að
ekki sé viturlegt að núa mönnum um
nasir unglingaskoðunum þeirra í trú-
málum og öðrum efnum. Þá segir
Einar: ,,Ég hefi aldrei á ævi minni
tekið saman neitt um andatrú annað
en fyrirlestur þann, sem ég hélt hér
um daginn".
8. desember segir Þjóðólfur (LVII,
51,1905) Draugafélagið mjögfarið að
magnast eftir að skyggja tók (tilraun-
irnar fóru svo til eingöngu fram í
myrkri), en Þjóðviljinn(XIX.47, 14.
des. 1905) ræðst á Þjóðólf sökum
278
árása á spíritismann, sem stafi af
þröngsýni og fáfræði, en fyrst og
fremst af pólitík, því stjórnarblöðin
láti ekkert tækifæri ónotað til að
hæðast að andstæðingum sínum.
Mælir hann með því, þeim til betri
þankagangs, að kynna sér rit spírit-
ista.
Margir skopþættir, þýddir og frum-
samdir, eru í blöðum stjórnarmanna
um miðilsfundi. Einn þeirra birtist í
Reykjavík (VI,59, 13. des. 1905). Er
Indriði Indriðason þar nefndur Slag-
síðan og ,,er á túr“. Á fundinn mætir
andi Björns Jónssonar ritstjóra sem
segir vist sína mjög óbærilega; hafi
hann orðið viðskila við búkinn í
Kaupmannahöfn fyrir nokkrum árum
og biður fundarmenn aumkast yfir
sig og snúa hlutunum til síns fyrra
horfs. Verða menn hvumsa við og
spyrja síðan hver sé þá andi sá er
tekið hafi sér bólfestu í líkama Björns.
Svarar þá sá aðspurði að það sé sá
hinn illi andi sem rekinn var ísvín fyrir
tæpum 1900 árum.— Ógerlegterað
telja til öll þau hnútuköst þeirra and-
stæðinga hvers til annars, svo sem
deilur Einars Hjörleifssonar og Jóns
Ólafssonar um það hvort hinn síðar-
nefndi hafi kallað eina Tilraunafél-
agsfrúna „skessuna með sálhlemms-
andlitið". Áberandi eru ásakanir
stjórnarsinna um barnaskap eða vís-
vitandi svik Tilraunafélagsmanna,
svo og um drykkjuskap Indriða Ind-
riðasonar, en hinir segja féndur sína
fulla af menntahroka, drambi og fá-
fræði, og birta vottfesta yfirlýsingu
um drengskap Indriða. Sama gildir
um endalausar frásagnir andatrúar-
manna um merk skrif og atburði