Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 45

heift Einars sé eingöngu vegna árása
á andatrúna, en sjálfur standi hann
við allt sem hann hafi sagt í fyrri
9reininni.
Einar geysist enn fram á ritvöllinn í
rnjög heiftúðlegri grein í ísafold 16.
maí (XXXIII, 31, 1906) „Þér á ekki að
vera vært“.Telurhannævintýrin í ,,Úr
dularheimum“ hin fegurstu sem ís-
ienzk tunga geymi. Þá finnst honum
'ítil sönnun þótt Snorri Sturluson
ru9list á ,,es“ og ,,er“ eftir 665 ár:
”Mér þætti ekki ólíklegt að sjálfur
^yndir þú ekki vel eftir því 665 ár héð-
an í frá hvenær þú fórst að sleppa ,,y“
Ur málinu. En líklega er nú y-hatrið
sterkasti hnúturinn sem bundinn er
við þitt tilfinningalíf".
Niðurlag greinarinnar er á þessa
le'ð: ,,Þú ættir að minnsta kosti að
he9ja, þangað til þú veizt hvað þú átt
að tala um. Það er ekki nema meðal-
brófessors verk. — Reyndu nú þetta
Og ég skal a. m. k. heita á þig að
iáta þig engan frið hafa til að verða
þár til skammar. Meira get ég ekki
9ert fyrir þig.“ Ekki sést til meiri
ðeilna þeirra í blöðunum.
Eftirhreytur þessa máls má segja
aá séu þær, að ritnefnd Lögréttu, sem
taldi Guðmund Björnsson landlækni,
Ouðmund Magnússon lækni, sr. Jón
Úelgason, Jón skrifstofustjóra Magn-
usson og sr. Þórhall Bjarnarson lekt-
eL bar fram þá ósk við helztu menn
'iraunafélagsins að fá að prófa lest-
^r Ouðmundar Jónssonar á luktum
ðkum að Tilraunafélagsmönnum
V'ðstöddum. Segir Lögrétta (l,29, 15.
|Ur>í 1906) að bón þessari hafi verið
e^'ð vinsamlega en þó öll tormerki
alin á, m. a. þau að miðillinn væri
lasinn. Segir ísafold (XXXIII, 39, 16.
júní 1906) í greininni „Fyrirburða-
prófið" að Guðmundur Jónsson hafi
verið veikur undanfarnar vikur, sé
hann nú að hressast, en líkur bendi
til að hann hafi misst miðilsgáfu sína í
veikindunum. Sr. Jón og sr. Þórhallur
séu velkomnir í haust að athuga Ind-
riða, og þá Guðmund líka ef hann fái
aftur hæfileikana. Að vísu hafi þeim
verið boðið á fund með Indriða, en
ekki viljað þiggja.
Liggja nú andaskrif niðri um sinn,
og urðu líklega aldrei eins illvíg og
þennan vetur. En ekki má gleyma að
geta þess að endingu, að pilturinn
ungi tók sér nokkrum árum seinna
ættarnafnið Kamban, og skrifaði
lengst af sjálfrátt.
Hér þykir rétt að víkja að blaðadeil-
um þeim sem urðu í nóvember 1908
vegna ferðalaga þeirra Einars Hjör-
leifssonar og Indriða Indriðasonar út
um landsbyggðina. Þessar deilur
virðast vera síðasta stóra upphlaupið
í þessum efnum milli hinna pólitísku
andstæðinga. Andinn í þeim skrifum
er sá sami og í hinum fyrri, og verður
lesandinn óneitanlega gripinn þeirri
tilfinningu, að andstæðingar spírit-
ista líti á Björn Jónsson, Harald Níels-
son og Skúla Thoroddsen sem eins
konar nytsama sakleysingja og verk-
færi í höndum Einars og Indriða, sem
séu hreinirfjárplógsmenn og loddar-
ar. í Reykjavíkinni (IX, 51,10. nóv., IX,
52, 17 nóv„ IX, 53, 24. nóv., IX, 55,
l.des. 1908) er hvað eftir annað lýst
ferðum þeirra félaga, og sagðar
neyðarlegar sögur til marks um ó-
heiðarleika miðilsins. Þá er Lögrétta
(III,52,11. nóv. 1908) ómyrk í máli um
283