Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 68

gjörð, um hana gjöri ég ráð fyrir að
meiningarnar verði deildastar, en jeg
vona, að úr því á annað borð er farið
að breyta, þá verði fleiri með því, að
breytingarnar verði svo verulegar í
kristilega stefnu, að betur sje farið en
heima setið; en þá kalla jeg illa heim-
an farið, ef nefndin fer að láta hinar
sljettorðu kollektur Pjeturs biskups
glepja sig til þess að hafna vorum
fornu bænum, er að mestu óbreyttar
hafa verið um hönd hafðar í kristinni
kirkju í sjáfsagt 14 hundruð ár. Það er
alveg samboðið því, er gjörðist þegar
síðasta sálmabókin kom út þá voru úr
henni horfnir vel flestir fornkirkju-
legu sálmarnir, sem sálmabókin 1871
þó hafði tekið upp aptur snilldarlega
þýdda. Fyrir þá útbyggingu á fornu
og góðu renna opt á mig tvær grímur
um það, hvor bókin sje betri. Fari svo,
að næsta synodus samþykki frum-
varp nefndarinnar eins og það nú
liggur fyrir, þá teldi jeg það í sumum
verulegum atriðum apturför frá því
sem er, þegar jeg miða við vora
gömlu handbók, þá einu, sem jeg hefi
notað. En jeg treysti ritstjóra þessa
blaðs, úr því að hann er kominn inn í
handbókarnefndina, til þess að koma
á einhverjum þeim breytingum, er við
megi una, eða að hann að minnsta
kosti hamli því, að á sama manns-
aldrinum sje marghringlað í því, sem
menn þó annars eru vanir að vilja láta
standa - og eptir allt ringlið sjeu
menn engu bættari." 14
Hér er óneitanlega sterkt að orði
kveðið í dómum um störf nefndar-
innar, en fleiri áttu eftir að gjöra at-
14) „Verði ljós!“ 1898,1. tbl., bls 9—11.
306
hugasemdir við störf nefndarinnar.
Handbókarmálið var enn tekið fyrir til
umræðu ásynodusárið 1898. Þarkom
fram, að allmargar athugasemdii"
höfðu borizt við tillögur nefndarinnar,
en nefndin hefði reynt að taka tillit til
þeirra eftir því, sem hún taldi unnt.
Þessar athugasemdir sýndu, hve
skoðanir voru skiptar og því var erfitt
að taka tillit til þeirra allra. í frétt frá
synodus segir svo m. a.:
,,í einstökum atriðum væri þó sam-
hljóðun t. a. m. í kröfunni um texta-
frelsi, sem venjulega væri rökstudd á
þá leið, að sé prestum trúandi fyrirem-
bætti, sé þeim einnig trúandi fyrir þvj
að velja sér texta. Þessa kröfu hefði
nefndin einróma álitið, að ekki bæri að
taka til greina, þar eð hún byggðist á
misskilningi á eðli textanna. Annars-
vegar bönnuðu hinir föstu textar alls
ekki aðgang að öllu gamla og nýja
testamentinu, en það virtust sumir
textafrelsismenn ætla; hinsvegar
gættu þeir ekki þeirrar þýðingar, sem
það hefði að halda sér við það, sem
hefir verið sameiginlegt band
margar aldir vfðsvegar um hina lút'
ersku kirkju. Með föstum textum værj
séð fyrir því, að enginn mikilsvarðand'
trúarlærdómur eða siðalærdómur yrð'
út undan. Textafrelsi myndi verða mis'
brúkað af sumum; einstök málefni. er
hinum og þessum kennimanni vær[
sérstakur áhugi á, yrðu látin sitja 1
fyrirrúmi, en önnur látin sitja á hakan-
um; ýmsir af ótvíræðum lærdómurt1
ritningarinnar, sem prestum einhverra
hluta vegna eigi geðjaðist að, mundu
með öllu verða settir hjá, en slíkt yrð1
til hnekkis fyrir heilbrigt kirkjulíf- ÞesSj
krafa væri yfir höfuð að tala vanhugs'