Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 77

Aron, skuli koma hin postullega
blessun. Sú breyting var til bóta og
faerir aftur í hið forna lag eitt af því,
sem aflagast hefur. En nú hefur
nefndin tekið þessa ósk aftur eftir ósk
einhverra, sem ekkert vit hafa á
Þessu, en farið að eins eftir óljósri
blfinning, sem gamall vani hefur
skapað. Þegar tvisvar er lýst blessum
yfir söfnuðinum, fer æði-mikið betur,
aö það sé ekki gjört með sömu orð-
unum í bæði skiftin, heldurséu bless-
unarorð gama testamentisins notuð í
annað skiftið, en blessunarorð nýja
festamentisins í hitt skiftið, enda er
Það hið upphaflega og alstaðar gjört,
Par sem kirkjan hefur varðveitt tíða-
reglur sínar óafbakaðar; hitt erekkert
annað en afbökun, er vér ættum sem
allra fyrst að laga.
Þá leggur nefndin fram form fyrir
skemmri guðsþjónustu: bæn fyrirog
eftir prédikun, ræða prestsins, bæn
99 blessun. Þar sem eins er ástatt og
a Islandi er sjálfsagt að hafa slíka
stutta guðsþjónustu í viðlögum. Þótt
Jutherska kirkjan hafi ætíð lagt á-
nerzlu á að eiga fagurt og fullkomið
'orm fyrir tíðagjörð sinni, hefur hún
sldrei gleymt að koma því inn í með-
V|tund safnaðanna, að þetta form er
engan veginn neitt sáluhjálparatriði
°9 engin synd drýgð með því að fella
°g annað úr, þegar það fer betur
eöa sérstakar ástæður eru til. Fyrir
mörgum íslendingum er það form,
Sern kirkja vor hefur fylgt um langan
a öur aðalatriði. Ef eitthvað svo lítið
er ^rá vikið, verður öll athöfnin að ætl-
þeirra ónýt og tilbreytingin,
versu saklaus sem hún í sjálfu sér
efur verið, vekur hneyksli. Sá hugs-
unarháttur er algjörlega ólúterskur og
ekkert annað en heimskulegur bók-
stafsþrældómur, sem hvergi ætti að
eiga sér stað í kristnum söfnuði. Það
er dýrmætt að eiga fagurt og fullkomið
form fyrir guðsdýrkun safnaðarins,
sem ekki hefur verið fundið upp í gær,
heldur form, sem fengið hefur sögu-
lega hefð og helgi. En það þarf að geta
lagað sig eftir öllum atvikum og kring-
umstæðum og eiga jafn-vel við hina
fjölmennustu guðsþjónustu og hina
fámennustu. Eftir þessu hefur lút-
erska kirkjan ætíð munað og gefið
fullkomið frelsi til að viðhafa einungis
hin allra einföldustu og sjálfsögðustu
atriði, þegar kringumstæðurnar
heimta það. Þar sem eins er ástatt og á
íslandi er sjálfsagt að viðhafa sem
allra einfaldastar guðsþjónustur í við-
lögum. Aldrei ætti að verða messufall,
þegar presturinn getur komizt til
kirkju; tvo eða þrjá getur hann ætíð
fengið með sér. Þótt ekki sé hægt að
koma við nokkrum söng, ætti heldur
ekki að verða messufall fyrir það.
Látum prestinn þá biðjast fyrir með
þeim sem komnir eru, og tala guðs orð
fyrir þeim. Það er sú regla, sem hver
prestur ætti að temja sér. Hún er skil-
yrði fyrir því, að kirkjurækni safnaðar-
ins geti aftur komist í viðunanlegt
horf.
Nýtt form fyrir hátíðaguðsþjónustu
hefur nefndin samið, sem ætlast er til
að viðhaft verði á jólum, nýári, páskum
og hvítsunnu. Sú hugmynd er ágæt og
vonaég, að það sé mjórvísirtil annars
meira, - þess, að ísl. kirkjan fái aftur
guðsþjónustuform lúthersku kirkj-
unnar í upprunalegri mynd í náinni
framtíð. Reyndar finnst mér að ganga
315