Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 79

verði guðsþjónustunum eins mikið
°9 niögulegt er og íslenzk alþýða fari
að komast að raun um, að presturn
hennar er annt um að messa eins oft
°9 unt er að safna fólki saman, en
ökki eins sjaldan og hægt er minnst
að komast af með til að gjöra sig ekki
seka um embættisafglöp. Það þarf að
byrja með þetta í bæjunum, og þaðan
a kirkjulegur áhugi að breiðast út í
stað þess, sem nú berst þaðan opin-
ber afneitun og fyrirlitning fyrir helg-
umtíðum.“18
Næst setur Friðrik Bergmann upp
guðsþjónustuform það, sem hann
nefnir „hið fullkomna guðs-
Pjónustuform lút. kirkjunnar“ eins og
Pað er í „fegurstri og upprunalegastri
^ynd'1. Hann bendir á, að þetta form
sé ekki lengra en það, sem gildi, þótt
svo kunni að virðast í fyrstu. Þetta
°rrn sé miklu hátíðlegra, þegarsöfn-
uöurinn hefur lært að nota það.
->Það er eitt af meistaraverkum
^annsandans, sem margar liðnar
a|dir hafa lagt sinn skerf til að fegra
°9 fullkomna. Inn í það eru fléttuð orð
Ur Davíðs sálmum, orð, sem spá-
^ennirnirtöluðu, þegarandi Drottins
V'ti fortjaldi tímans frá og sýndi þeim
relsisvon mannkynsins; og hér eru
0rðin, sem flugu út úr hjarta Sím-
°°ns, þegar hann hélt frelsara mann-
anna á örmum sér. Guðsdýrkun allra
ynslóða og allra alda er hér dregin
aman í eitt. Hér er syndajátning og
t e.r er fynrgefning syndanna. Hér er
I uarjátning og bænarákall. Hér er
e s°ngur og þakkargjörð. Hér er mál
n9lanna gjört að máli mannanna.
18
) Aldamót 1898, bls. 105-122.
Hérhrópa mennirnirtil Drottinsog hér
svarar hann þeim aftur. Hér tala bæði
postular og guðspjallamenn. Hér er
bæði lögmál og evangelíum, bæði
synd og náð. Hérerguðleg blessun og
hér er mannleg fórnargjörð. Hér er
safnað saman eins og í dýrðlega sýn-
ing öllu því, sem farið hefur og fara
mun á milli guðs og manna. Hér er
drottinn með alla hina kærleiksríku
frelsisráðstöfun sína frá upphafi vega.
Og hér er maðurinn með alla sögu
sína um fall, iðrun, afturhvarf og trú.
Hér er hásæti drottins og maðurinn á
ásjónu sinni frammi fyrir honum.
Það eru þrjú atriði í þessu guðs-
þjónustuformi, sem mér finnst mest
um vertað fá aftur. Hiðfyrstaersynda-
játning og aflausn. Syndameðvitundin
er orðin dauð og dofin hjá oss, og þess
vegna fer prédikun um fyrirgefning
syndanna fram hjá oss eins og ræða á
útlendu tungumáli. Aflausninni er nú
hnýtt aftan við skriftaræðuna og
hvorttveggja fer ákaflega illa eftir nú-
verandi fyrirkomulagi, þar sem það er
látið skrölta laust framan við hina
eiginlegu guðsþjónustugjörð. Þýðing
aflausnarinnar er alveg töpuð úr með-
vitun ísl. kirkjufólks; naumast nokkur
leikmaður, sem veit, að eitt atriði nú-
verandi guðsþjónustu heitir því nafni.
Það mundi stórum bætaguðsþjónust-
ur vorar, að bæta syndajátning og af-
lausn inn í tíðareglur vorar.
Hið annað atriði, sem endilega ætti
að komast inn í hið íslenzka guðsþjón-
ustuform vort, er hin postullega trúar-
játning. Oss er farið að þykja minkun
að öllum trúarjátningum, og fáir þykj-
ast eiginlega vera bundnir við neina
trúarjátning og margir búnir að
317