Kirkjuritið - 01.12.1978, Qupperneq 80

gleyma, upp á hvað þeir voru skírðir
og fermdir. Kristinn söfnuður á stöð-
ugt að vera að játa trú sína, til þess
fyrst og fremst sjálfur að styrkjast í
trúnni og þar næst til að draga aðra
inn í kirkjuna. Það er enginn vafi á því,
að íslenzka kirkjan þarf að fara að játa
trú sína betur en hún hefur gjört og
halda þeirri játning betur á loft en
hingað til. Þessu hefur líka verið
hreyft í sumar á synódus, og eftir því
sem séð verður, hefur það verið sam-
þykkt, að lesa mætti trúarjátning af
prédikunarstól. íslenzkum prestum
hefur verið gefið leyfi til þess, svo hér
eftir mega þeir það, án þess að gjöra
sig seka um nokkur afglöp. Þetta er
þannig haft sumstaðar í Danmörk, og
það er sú danska fyrirmynd, sem
menn hafa haft í huga, þegar þetta
var samþykkt. En trúarjátning vor á
að vera borin fram á eftir guðspjalli,
sem svar safnaðarins upp á náðar-
boðskapinn, meðan presturinn
stendur fyrir altari; gjörir söfn-
uðurinn það annaðhvort syngjandi
eða með vanalegum málróm, þannig,
að allir bera orðin fram í einu hver
með öðrum, eða þá presturinn gjörir
það í safnaðarins stað. Sé trúarjátn-
ingin borin fram af prédikunarstól,
verður það hann, sem persónulega
ber fram játning sína, eins og ræðan,
sem hann flytur, er persónulegur
vitnisburður um frelsarann frá eigin
brjósti hans.
Þriðja atriðið er hin almenna safn-
aðarbæn, Það eyfi, sem vér eigum
eftir af henni, er eiginlega sama sem
ekki neitt. Það er nokkurn veginn al-
veg komið út úr meðvitund íslenzks
kirkjulýðs, að guðs hús sé bænahús,
318
að söfnuðurinn komi þangað aðallega
til að biðjast fyrir. Þá meðvitund þarf
að vekja aftur til lífs með öllu móti.
Fögur og fullkomin safnaðarbsen,
sem þá ætti að vera borin fram af
prestinum, standandi fyrir altari,
mundi gjöra sitt til að kenna rnönnum
að biðjast fyrir í kirkjunni, og er það
stórmikið atriði, sem aldrei hefurverið
lögðofmikiláherzlaá.
Drottinn hefur leitt þessa hreyfing til
endurbóta á tíðareglum inn í hið
íslenzka kirkjulíf. Hún hefur borist
eins og aðrar heyfingar berast til vor
þaðan, sem meira fjör er í hugsunum
og framkvæmdum en hjá oss og um-
fram alt meiri áhugi á velferðarrná'um
kirkjunnar og kristindómsins. Þótt oss
kunni nú að sýnast, að hún hafi til vor
komið helzt til snemma, áður en lífið
sjálft er vaknað, sem öll form verða
dauð og þýðingarlaus án, ættu allir
vinir kirkju vorrar að sýna henni raskt
og velvild og hugsa sem svo: Hún er
frá guði komin. Hver veit nema hreyf'
ing þessi geti orðið verkfæri í hendi
drottins til að vinna eitthvert krafta-
verk og vekja til lífsins eitthvað, sem
sefur, ef þeir, sem honum vilja þjóna af
einlægu hjarta, leitast við af öllu afli að
beina henni inn í heppilegan farveg-
Það er of snemmt enn að gefa hand-
bókina út í endurbættri mynd. Menn
eru ekki búnir að átta sig, fara nú fyrs
að gefa því ofurlítinn gaum. Það Iig9ur
heldur ekkert á. Því ekki bíða nokkur
ár enn og ræða málið smám saman i
hinum kirkjulegu tímaritum og láta Þ ■
sem til þess kunna að finna köllun,
afla sér meiri þekkingar?
Það er tvennt í þessu samban ^
sem allir kirkjulegir leiðtogar þyrftu a