Framtíðin - 01.08.1909, Blaðsíða 3

FRAMTIÐIN
83
BARA EITT CENT.
Ykkur finst, börn! að eitt cent
vera lítið. Og ef þið eruð beðin að
gera eitthvað fyrir eítt cent, þá
viljið þið ekki gera það, af því það
sé svo lítil borgun — bara eitt cent.
Og það getur verið satt, að eitt
cent er lítil borgun; en stundmn
kemur það sér vel að liafa þegið
litlu borgunina. Jeg sk«1 seg.ia
vkkur ofur-litla sögu um það:
Haraldur hét maður. Hann var
smiður og átti smíðaskemmu úti á
landi. Einu sinni bitti liann litla
frændur sína tvo, Jón og Jens, úti í
lilöðu. Þeir voru að leika sér við
tamdar dúfur.
“Heyrið, drengir!” kallaði liann
til þeirra. “Smíða skemman mín
adti að sópast á bverju kveldi.
Hver ykkar vill taka það að sér?
Jeg skal borga eitt cent fyrir að
sópa bana í hvert sinn.”
“Bara eitt cent?” sagði Jón.
“Hver vill vinna fyrir einu centi!”
“Jeg skal gera það?” sagði þá
Jens.
Á bverju kveldi, þegar Haraldur
frændi lians var búinn að ljúka
dagsverki sínu, kom Jens litli með
gamlan sóp og sópaði skemmuna.
Einu sinni fór Haraldur til bæj-
ar, og tók frændur sína með sér. Á
meðan liann var að kaupa sér efni-
við, fóru þeir inn í búð, þar sem
leikföng voru seld.
“Nei! sko flugdrekana þá arna,”
sagði Jón. “Eru þeir ekki falleg-
ir? ó! jeg vildi að jeg gæti keypt
einn þeirra.”
“Þeir kösta bara tíu cent,” sagði
maðurinn, sem seldi þá.
“Jeg á ekki eitt cent,” sagði Jón.
“Jeg iief fimtíu cent,” sagði
Jens.
“Hvernig liefur þú eignast fim-
tíu cent?” spurði Jón liann.
“Fyrir að sópa skemmuna,”
sagði Jens.
Bara eitt cent var orðið að fimtíu
centum. Og nú var lionn maður til
þess að kaupa fallega drekann. En
-lón, sem þótti of lítið að vinna fyr-
ir einu centi, átti ekkert cent, og
gat ekkert keypt. ./
HLÍÐINN DRENGUR.
Jeg las fallega sögu af litlum
dreng, sem var að leika sér með
stærri dreng við ofur-litla tjörn að
því að sigla bát á tjörninni. Nú
skal jeg segja ykkur, börn litlu!
söguna. Hún er ó þessa leið:
Báturinn þeirra, drengjanna,var
kominn nokkuð út á tjörnina. Stóri
drengurinn sagði þn við liinn
yngri: “Farðu, Ivobbi! út í og
sæktu bátinn! Vatnið er bara upp
í mjóalegg. Og jeg er biiinn að fara’
svo oft út í, til þess að sækja
lrann.”
“Jeg þori það ekki,” sagði Jak-
ob litli. “Jeg skal bera bann fyrir
þig alla leið lieim til þín; en jeg
get ekki farið út í, því bún bannaði
mér það.”
“Hún bver ”
“Hún mamma mín,” sagði Jak-
ob í lágum róm.
“Mamma þín! Hún sem er dá-
in! Hvaða vitleysa er þetta?”
sagði stóri drengurinn.
“Já. Það var áður en bún dó.
Við Grímsi fórum liingað oft með
bátana okkar, til þess að sigla
þeim. En bún lofaði okkur aldrei
að fara nema við hefðum nóg af