Framtíðin - 01.08.1909, Blaðsíða 13

FRAMTÍÐIN
93
yfirgæfi þetta líf. Ekki hefur honum dott-
iS i hug, a'S hann meö þessu væri a'ð
drekka sjálfum sér til; en hann dó 19.
Nóvember áriS 1828, 31 árs gamall,
og margir af vinum hans fréttu
ekki lát hans fyr en búiS var a'S jarSa.
hann. Eftir beiSni sinni var hann grafinn
nálægt Beethoven, og eru ekki nema fáein
fet milli leiSa þeirra.
Alt sem Schubert lét eftir sig af verald-
legum eignum, var lítiS eitt af fötum og
annaö smávegis, sem til samans var virt til
tæpra $15.00. En þaS, sem eftir hann er
af músík, og sem alt ber meö sér stimpil
meistarans, veröur ekki virt til peninga,
dýrmætt eins og þaö er og ódauölegt.
Líf Franz Schuberts er aö eins eitt
meöal fjölda dæma upp á þaö, hvermg
menn gæddir himinbornum gáfum, samt
veröa eins og “þau kerin, sem til vanviröu
eru sett”, sjálfum sér og öSrum til mæöu
og ásteitingar, en uppljóma þó heiminn og
skapa fögnuö og upplyfting í ótal sálum.
KOSSINN.
Skáldsaga rituö fyrir Framtíöina.
Eftir dr. /. P. Pálsson.
öllum bar saman um þaö, aö þær syst-
urnar, Ólöf og Elín, væru fallegustu og
mestu stúlkurnar í bænum. Gáfaðar voru
þær og prýðilega aö sér. Enda höföu for-
eldrar þeirra engu til sparað, aö |)ær
fengju gott uppeldi. Úr ættinni höföu þær
fegurð og höföingsbrag. Og faðir þeirra
var einhver ríkasti maðurinn í bænum.
Hamingjan ein virtist vera þeirra hlut-
skifti.
Aldrei haföi dauðinn svift þær neinum
ástvini þeirra. Og sorgin var enn langt,
langt í burtu, eins og þrumuský fyrir utan
sj óndeildarhringinn.
Lífiö var eintómur unaður.
Veröldin var paradís.
En sorgin kom seinna.
Þegar Elín var um tvítugt, giftist hún.
Maður hennar var hiö mesta mannsefni
og drengur góður. Þau hjónin eignuðust
son, og var hann skírður Ólafur. Og virt-
ist nú sem forsjónin gæti engu bætt við
gæfu hinnar ungu konu.
Aldrei haföi manni hennar virst svipur
konu sinnar hafa áður verið jafn-ástúð-
legur eins og nú, þegar litla barnið lá í
kjöltu hennar óg iSaöi öngunum; rödd
hennar aldrei jafn-þýð eins og þá er hún
söng vögguljóð fyrir litlu elskuna sína;
brosið á hinu fagra andliti hennar aldrei
jafn-himinhreinn og.þá er hún horfði á Óla
litla, þar sem hann lá í vöggunni og rak
litlu feitu hendurnar út í sólargeislann og
brosti að — já, liver veit, að hverju hann
brosti ?
Já, Elin var sannarlega sæl, en hvernig
leið Ólöfu? Hún var að verða heilsutæp.
Og eftir þvi sem leið á sumarið hnignaði
henni æ meir. Hún fór aö veröa hold-
grönn og missa matarlystina. Þegar hún
var á gangi, mæddist hún fljótt. Meö
hverjum degi minkaöi æskufjöriö. Hún
var jafnan föl i andliti, en þó varð hún
stundum rjóö i kinnum og óeðlilega skarp-
leit til augnanna. Þegar hún vaknaöi á
morgnana, var hún oft vot af svita, og
næturhvíldin virtist ekki hafa eytt þreytu
dagsins.
“Hún hefur lungnatæringu,” sagSi lækn-
irinn, “og þarf að fara strax á berkla-
veikra hæliö.”
Þaö var þungt áð skilja viö aettingja og
vini og leggja upp í ferð, sem ef til vill
leiddi til grafarinnar. En sá var þó einn
kostur að fara.
Ólöf bjó sig til fararinnar. Síðan kvaddi
hún vini og vandamenn. Sárast tók hana
að skilja viö systur sína. Þær voru lengi
á eintali áöur en þær kvöddust. Ólöf
vafði litla nafna sinn aö sér og þrýsti
heitum kossi á varir hans.
Svo fór hún.
Sumarið leið og dagarnir styttust.
Blómin fölnuðu. Grasið sölnaði. Fugl-
arnir bjuggu sig til heimferðar, til suð-
ursins og trén voru komin í hin marglitu
haustklæöi sín. Sumardýrðin og veður-
sældin var að þrotum komin.
Og heimili Elínar var komið í forsæl-
una. Því Ólafur litli var lasinn. Nú lék
hann sér ekki við sólargeislann, því augu
hans þoldu ekki blessað dagsljósið. Og
hann var orðinn magur og máttvana. Nú
lék ekki brosiö um djúpu rákirnar, sem áö-
ur vorú við munninn og nefiö; en í þess
stað var einhver ósegjanlegur raúna-
svipur á hinu föla og smáa andliti lians.
Hann fékst ekki lengur til að neyta fæðu
sinsar. Og hann veinaði og grét.
Og veikin ágerðist eftir því, sem tíminn