Framtíðin - 01.08.1909, Blaðsíða 14

94
FRAMTIÐIN
leið. Stundum virtist hann ])ó talsvert
betri. En svo versnaöi honum aftur.
Þannig blakti líf hans eins og ljós í vindi.
Svo tók veikin til í alvöru. Ekkert
toldi niöri í honum; höfuöið dróst aftur,
og hvert andartak var átakanlegt angistar-
vein.
“Það er heilabólga,” sagöi læknirinn,
“og hún er ólæknandi.
Og Óli litli var síöasta blómiö, sem
dauöinn heimti |>aö haustiö.
Sorgin breiddi svörtu blæjuna sína yfir
hiö indæla heimili ungtt hjónanna. Og i
skugganum stóð móðirin örmagna af
Jjreytu, svefnleysi og harnii. Og slcarnm-
degiö varö þöglilt og þungt eins og dauö-
inn ætti hvern einasta dag. Og foreldr-
arnir undruðu sig yfir ])vi, aö litla yndiö
þeirra var tekiö frá þeirn. Þau sáu aldrei
þessi orð, sem finna má þó i dagbók lækn-
isins: “Dauðamein: bcrklar í heilanmn.
“Orsök: banricS var kyst, af berklavcikri
konu.”
En veturinn breiddi dúnmjúka snjó-
breiðu yfir litlu gröfina.
Hænan og eggið.
Ungur frakkneskur stúdent var nýlcoin-
inn heitn frá París; þar haföi hann hallast
aö hinu almenna guðleysi, er neitar tilveru
guðs. Hann hitti tvær ungar stúlkur, sem
voru hjá kunningjafólki sínú og hans.
Þær voru að lesa í bók; hann yrti á þær
á þessa leiö: “Má jeg snvrja, hvaöa skáld-
saga það er, sem ungfrúrnar cru svona
niðursokknar 5?”
“Þaö er engin skáklsaga, ])ar er frásaga
um guös útvalda fólk, sem viö erum aö
lesa.”
“Eftir ])ví að dæma, haldið þið aö guð
sé til?”
Ungti stúlkttrnar rak í rogastans, við
slíka spurningu og sögðtt: “Trúiö þér
því ekki?”
“Jeg trúði ])ví eintt sinni; en eftir ])aö
aö jeg er búinn aö vera í París og læra
þar heimspeki, tölvísi oe ])jóðmegunar-
fræöi, ])á er jeg orðinn fullviss ttm, aö
enginn guö er til.”
“Jeg hef aldrei verið í París,” svaraöi
eldri stúlkan, “og jeg hef heldur aldrei
lært heimspeki eöa tölvísi eða nokkrar aör-
ar vtsindagreinir, eins og ])ér; jeg þekki
einungis bibliuna mína; en fyrst þér eruð
svona lærður og álítið að enginn guð sé
til, þá getið þér ef til vill sagt ntér hvaöan
eggið er komiö ?”
“Þaö var skrítin spurning. Eggiö kem-
ur auðvitað úr hænunni.”
“En hvort var þá fyr til, hænan eða
eggið ?”
“Jeg veit ekki vel, hvaö þér meinið meö
hænunni yðar; en eðlilega lilýtur hænan
aö hafa orðið fyr til en eggið.”
“Eftir því hlýtur þá að hafa verið til
hæna, sent ekki var komin úr eggi ?”
“Nei, fyrirgefið ungfrú, eins og nærri
rná geta, hlýtur eggiö að hafa veriö til á
ttndan hænunni.”
“Þá hlýtur að hafa verið til egg, sem
ekki var komið úr hæntt ?”
“Nei — j-ú — það er að segja — fyrir-
gefið þér, en sjáið þér ekki — skiljið
þér —
“Jeg sé og skil, að ])ér vitið ekki, hvort
hæpan varð til fyr en eggið, eða eggið
varð til fyr en hænan.”
“Nú jæja, jeg held ])vi frant, að hænan
hafi orðið fyr til.”
“Nú, eftir því hefur ])á verið til hæna,
sem ekki var komin úr eggi. Segið mér
nú hver skapaði fyrstú hænuná, sem allar
hænur og öll egg eru kontin frá ?”
“Ó, þér eruð íiieð hænsniri og eggin yð-
ar; ])ér haldið ef til vill, að jeg skapi
hænsni.”
“Nei, engan veginn; en jeg bið yður
einungis, að segja mér, hvaðan móðir allra
hænsna og eggja sé kornin?”
“En livað meinið ])ér með ])vi?”
“Nú, fyrst þér vitið það ekki, þá viljið
])ér, ef til vill, leyfa mér að segja yður
það. Sá sem skapaði fyrstu hænuna, eða
ef ]tér viljið heldttr fyrsta eggið, er sá
hinn sami, sem skapaði heiminn, og það
er guð. Þér, sem getið ekki einu sinni
skýrt frá því, hvernig ein ltæna eða eitt
egg varð til, án guðs, viljið samt halda þvt
fram, að þessi veröld hafi orðið til án
gttðs."
Ungi stúdentinn varð að þagna; hann
greip hatt sinn og fór sneyptur á burt, og
hafi hann ekki verið fullviss um heimsktt
sína, ])á var hann ])ó orðinn sér til skamm-
ar, út af einfaldri spurningu ungrar
stúlku. Hversu margir ertt ekki eins og
hann, sem segjast vera vitrir, en verða