Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 9

FANNE Y.
félagarnir þrír — Hrólfur, Nonni
og Gvendur — af slað og stika
stórum, og ætluðu þeir nú í fyrsta
skifti á æfinni að keppa um gull
og heiður. —
Þeir fara nú ekki alveg beinustu
leiðina að þessu sinni. Þeir hafa
nægan tíma fyrir sér; þeir reyna
hverja breltku og æfa allar mögu-
legar lislir. Peir verða að liðka
limina og búkinn. En áfram
berast þeir og sjá brátt brekk-
una fram undan sér, þar sem
þrautin á að standa. Þeir verða
allir þegjandi og þungbúnir, og
herða á ferðinni. Þeir sjá fólks-
fjöldann. Fáni er dreginn á slöng
og það úir og grúir af skíða-
mönnum, ungum og gömlum.
Enginn þeirra lieíir séð neitt slíkt
áður. »Égernæslum því lirædd-
ur«, sagði Gvendur. »Ekki mik-
ið held ég«, sagði Hrólfur; »en
áfram nú«. Svo hverfa þeir inn
í hópinn og engum þeirra kom
til hugar að kvíða.
Stundu síðar eru allir stóru
drengirnir búnir, og Hrólfur, sem
tilheyrir yngri flokknum, stend-
ur uppi á brekkubrúnni með
stóran skjöld á brjóstinu og bið-
ur þcss, að sín röð komi. Á
skildinum stendur tölustafurinn3.
Þarna fer sá fyrsti! Hann ýtir
húfunni vel niðurá kollinn, yptir
öxlum og þýtur svo niður brekk-
una. En honum heflr víst fall-
ist hugur á leiðinni. Hann miss-
ii' jafnvægið og veltur langar
leiðir, en staðnæmisl loks hjá
fólksfjöldanum. Þar ætlar liann
að reyna að slanda upp, en
dettur aftur og veltir stórri feitri
kerlingu um koll og fólkið rek-
ur upp skellihlátur. —
»Víkið til liliðar!« hrópar ann-
ar drengurinn, um leið og hann
leggur af stað niður brekkuna
svo hratt sem ör flygi. Fólkið
liæltir að hlægja. Veslings dreng-
urinn! hann var ekki nógu lljót-
ur að taka stökkið undir sig.
Annað skiðið stakst niður í snjó-
inn, og svo fór fyrir honum eins
og hinum, að hann valt niður
alla brekkuna. Hann rís á tætur
snarlega og hristir liöfuðið. Hann
er ómeiddur, en annað skíðið
brotið!
Þriðji drengurinn er Hróll’ur.
Hann hal'ði ællað sér að leggja
af slað frá brekkubrúninni, en
þegar liann sá, hve illa fór fyrir
liinuin tveim lyrstu, Jiorði hann
það ekki.
Hann byrjaði í miðri brekk-
unni eins og hinir. Hann heyrir
að kallað er að neðan, að hon-
um sé óhætl að koma, Hann
þrýstir húfunni ofan á eyrun,
tekur þrjú löng skref fram og
hendist svo niður brekkuna með
vaxandi luaða.
Mörg hundruð andlit, helblá af
kulda, horfa með athygli á hann.
Þarna! Nii er hann kominn að
hengjunni; liann beygir sig í
knjáliðunum, tekur undir sig'