Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 10

8
FANNEY.
stökk og þýtur sem elding í
lausu lofti. Hann kemur niður
langt fyrir neðan hengjuna og
gefur þá dálítið eflir í knjálið-
unum, en réttir svo rír sér. Svo
rennir hann sér að fólksþyrp-
ingunni og l)eygir þar laglega
við. Gleðiópin dynja nú yfir
hann, svo að undir tekur í fjöll-
unum. — »14 álnir!« segir sá,
sein mældi stölckið, og dómar-
arnir skrifa það lijá sér.
Svo er haldið áfram. Drerig-
irnir renna sér niður, hver á l'æt-
ur öðrum. Sumir detla, en aðrir
standa. En nú virðist sem á-
horfendunum þyki ekki taka því,
að horfa á aðra en Hrólf.
Hrólfur fer aftur upp brekk-
una; en að þessu sinni lætur
liann sér ekki nægja að hyrja í
lienni miðri. — I3að mætli heita
kynlegt, ef harin slæðiekki brekk-
una og stykki ekki nemá 14 áln-
ir. — »Þarna kemur sá þriðji«,
sagði drenghnokki einn, og það
var satt; Hrólfur var kominn að
hengjunni.
Hann stekkur eins og liann
bezl gelur, og fólksíjöldinn, sem
kominn er fast að brautinni, vík-
ur ósjálfrátt frá og horfir upp. —
En, æ! Um leið og hann kemur
niður, skerst annað skíðið til
hliðar undir snjóinn og þarna
liggur hann næstum á hliðinni.
Og munnarnir, sem voru að opn-
asl lil þess að hrópa fagnaðar-
óp, lokuðust aftur lil liálfs, og
neðri vörin verður svo einkenni-
lega löng. En alt í einu gerir
Hrólfur dálitla sveiflu á sig, og
skíðið kemur allur inn í rásina.
Ungir og gamlir hrópa og klappa
lof i lófa! En Hrólfur hoppar
livað eftir annað a leiðinni nið-
ur brekkuna, eins og til þess að
sýna, að hann liefði ekki lipast
við snjókerlingu þá, sem liann
var byrjaður að gera þarna uppi
í brekkunni. Og Björn gamli í
Hvammi sagði: »Fyrst hann
stóðst þetta, fellur hann vísl ekki
héðan af. Nei, hann er limur,
hnokkinn sá arna.«
»Hve langt stökkhann?« spurði
einn drengurinn í hópnum.
»19 álnir«, svaraði sá, sem
mældi.
Nú lilaupa tveir menn niður
brekkuna til Hróll's, sem er að
klifa upp aftur. »Hallu hérna í,
svo skulum við draga þig upp
eftir«, sagði annar og sneri hrygg-
num í Hrólf. Strákur vill það
ekki, en kveðst muriu komast
upp hjálparlausl. En hinn tekur
hann orðalausl á baksérogber
hann upp eftir. Hrólfur skannn-
ast sín hálfgert fyrir þetta, en
hlær þó. Þannig hefir hann al-
drei farið upp nokkra hrekku
fyr. En hann hafði nú heldur
aldrei farið eins vel niður hrekku
og í dag.
Tveir drengir haí'a lirolið skíð-
in sín og gela því ekki lialdið
ál'ram. Tveir drengir hafa dreg-