Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 14

12
F A N N E Y.
látin sitja yfir kvía-ánum og far-
ist það allvel. Nú áttu þau að
hafa sama starfann á liendi
þetta sumar.
Sjaldan voru þau heima við
bæinn, þegar þessi tími var kom-
inn. Frá morgni til kvölds voru
þau hæði á hlaupum við lamb-
ærnar. Það var þeirra líf og
yndi. Ekki var það þó þess
vegna, að þess þyrfti alt af við,
en Siggi undi livergi annarsstað-
ar en þar sem lömbin voru. Og
þótt stundum bæri út af með
samkomulagið milli systkinanna,
þá undi þó Bogga aldrei lil lengd-
ar þar sem Siggi var ekki. —
Þau voru því oftast sanian að
eltasl við lömbin.
Siggi var einráður og ódæll og
þótti mesti jarðvöðull. Hann var
smár vexti, stutlur og gildur,
skarplegur og kvikur á fæti, há-
vaðamikill og bnellinn á brún.
Oflast var hann leirugur upp á
höfuð eftir eltingarleikinn við
lambféð, og alt af var liann liúð-
skammaður á bverju kvöldi, þeg-
ar bann loksins kom beini, fyrir
sóðaskapinn. En það lél Siggi
ekki mikið á sig fesla. Næsta
dag var hann búinn að gleyma
öllum áminningum um breinlæti
og elti lömbin á alt sem fyrir
varð. Það var lians mesta yndi
að hlaupa uppi þau lömbin, sem
stálpuðust voru og sprækust,
halda þeim I fangi sínu dálitla
stund og gera gælur við þau.
En lömbunum var ekkert um
þessi l)Iíðuatlot og stukku undan
honum engu síður en liundun-
um. Ol't kom það þá fyrir, að
Siggi datt endilangur í poll eða
leirllag, ])egar hann liljóp sem
mest. Eða, það sem verra var,
að þegar hann var búinn að
ná lambinu og það brauzt um
í fangi bans, þá kom ærin, móð-
ir þess, og stangaði hann um
koll. Við slíkar ófarir espaðist
Siggi og varð enn ákafari að
ella uppi lömbin. Svo þegar
heim kom, fékk liann skútur
hjá þjónustunni sinni lyrir út-
ganginn á sér. Henni svaraði
liann illu einu. Þá kærði liún
hann fyrir móður lians, og stund-
um endaði málið þannig, að
Siggi fekk »ulan undir« með leir-
plöggunum af sjálfum sér.
Bogga var ekki eins uppvöðslu-
mikil eins og bróðir hennar. Að
eðlisfari var liún slilt og l)líð í
lund, en ])ó kál og fjörug. Ekki
tók liún þátt í ærslum Sigga,
þegar benni fanst þau ganga úr
bófi, óg ekki var liun honum
samþykk um eltingaleikinn við
lömbin. Þó þótti henni bjart-
anlega vænt um þau og langaði
innilega til að bafa þau í fang-
inu og láta vel að þeim. En
bún vildi liafa þau þar viljug,
en ekki nauðug. í}ess vegna lét
lnin sér nægja að klappa þeim
og strjúka, þegar þau voru í
stekknum, og reyna að gera þau