Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 16

Þórarinn vinnumaður rak ærn-
ar á liaga út með ljallinu, í öf-
uga áll við þá, þar sem lömbin
voru setin.
Þórarinn var orðinn »gamall
í garðinum« i Miðdal. Hann
var þægðarmaður og lundgóður,
en fjörmaður var hann enginn.
Við öll verk var hann seinn og
silalegur, og vánur skepnuhirð-
ingu á vetrardegi, bæði úti og
inni við, en aldrei datt honum
í lnig að hlaupa.
Ærnar höfðu staðið inni um
nöttina og voru því spakar f'ram
eftir deginum á meðan þær voru
að seðja sig. Þær voru orðnar
því svo vanar að lömhin A’æru
tekin frá þeim, að þær virtust
ekki sakna þeirra sárt. En þeg-
ar kom fram yfir liádegið og
júgrin á þeim fóru að þrútna af
mjólk, fóru þær að gerasl ó-
kyrrar. Þá mundu þær eftir
lömbunum sínum og jörmuðu
aumkunarlega
Þá var þokan koxnin.
Ærnar leituðu heim með fjall-
inu til stekkjarins, en þar slóð
Þóraiinn fyrir þeim og snei'i
þeim aftur. Foruslu-Móra var
einna áleitnust; en henni voru
hinar ærnar vanar að fylgja.
Hún gekk varla undan Þórarni,
jxegar hann ætlaði að reka hana
aftur, heldur stóð kyr og éjn-
hlíndi á hann með stórum, mó-
gulum augum, og stai>paði nið-
ur framfætinum. Það var skap
í Móru. En stundum jarmaði
hún átakanlega sárt upp á hann,
eins og hún væri að biðja hann,
að lofa sér að leita að lamhinu
sínu.
Þannig gckk dálitla stund og
Þóiaiinn var ósveigjanlegur. Þó
höl'ðu ærnar þokað honum dá-
lítinn spöl heim á við. En þá
tók Móra lil sinna ráða. Hún
tók undir sig stökk mikið og
hljóp fram hjá Þórarni. Þórar-
inn sigaði hundinum á eftir
henni, en hún sneri á móti hon-
um og gerði hann lafhræddan.
Þá fór Þórarinn til liðs við hund-
inn; en á meðan stukku allar
ærnar jarmandi fram hjá hon-
um. Móra hljóp þá á eftir þeim.
Þórarinn labbaði í hægðum sín-
um á eftir ánum með hendurn-
ar á bakinu, og seppi lians þar
á eftir.
Ærnar léttu ekki ferð sinni
fyr en þærkomu heim að stekk-
num. Þar hlupu þær jarmandi
umhverfis stekkinn og leiluðu
að lömbunum. Móra stökk upj)
á lamhastekkinnogjarmaði ákal't,
en gapti al' mæði á milli. Þegar
Þórarinn kom, leit hún fyrirlit-
lega til hans ofan af stekkjar-
þekjunni, en þó um leið í'eiðu-
lega.
Þórarinn liugðist nú mundu
sigrast á ánum þar við stekkinn,
en því fór l'jarri. Móra var eldri
en tvævetur. Eins og henni hefði
vcrið sagt, hvei't farið hefði ver-