Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 17
FANNE Y.
15
ið mcð lömbin, tók hún enn
undir sig stökk og stefndi upp
lil hólanna í dalsmynninu. All-
ar hinar ærnar hlupu jármandi
á eftir henni.
Þórarinn fór heldur að greikka
s[)orið, því nú leizt lionum ekki
á hlikuna. Þó dalt lionum ekki
í hug að hlaupa. þegar kom
spölkorn upp á milli hólanna,
heyrðist sónninn í lömbunum
uppi í dalnum. Ærnar urðu þá
sem óðar, og brátt höfðu lömb-
in og ærnar jarmað sig saman.
þórarinn kom nógu snemma
á vettvang til þess að sjá mó-
rauðan lambhrút hendast eins
og köggull i háa-loftköstum fram
á milli hólanna og undir kvið-
inn á mömmu sinni. Það var
lamb Móru og fór það fremst af
öllum lömbunum; enda varþað
eitt af þeim elztu. Hin komu
lilaupandi á eftir.
Nú hætti Móra að jarma og
sinli engu nema lambinu sínu,
sem nú var aftur komið á spena.
Með móðurlegri gleði þefaði hún
af því hátt og lágt og gat varla
litið af því. En hún engdist í
keng við átökin, því litla sauð-
arefnið saug fast.
Nú gafst Þórarinn alveg upp.
Pví það, að skilja lömbin og
ærnar að aftur, var ckki hans
mcðfæri. En í stað þess að
kalla á hörnin, sem hann mátti
vita, að mundu vera þar ein-
hversstaðar í nánd, lók hann það
ráð, að fara heim á bæinn og
leita fulltingis lijá heimafólkinu.
þegar Þórarinn kom heim,
varð honum það fyrst fyrir að
snarast snúðugt inn í haðslofuna,
táka þar skyrask sinn ofan
al' hillu og fara að éla úr lion-
um með mikilli lyst. A milli þess
sem hann kyngdi skyrinu,
sagði liann sínar farir ekki slétl-
ar, en slitrótt var frásögnin, því
stundum slóð skyrið í hon-
um eða böglaðist fyrir brjóst-
inu á honum. Stóð liann þá á
öndinni, blanaði i framan og
ranglivolfdi augunum, en lólkið
slóð í kring um hann og beið
eftir framhaldinu af sögunni.
Hún var þó ekki margbrotin.
Hann hafði, sem sé, ekkert
ráðið við ærnar. Ólukkubeinið
hún Móra — — ! — Eins og
hún var vön! — — Þokan —
Eða þá lamhið hennar Móru —
bannsettur ormurinn!--------Það
var enn fleira sem hafði verið
lionum lil mæðu.
Svo rnikið skildist þó, að lömb-
in voru lilaupin undir ærnar.
En börnin?
Þórarinn rak upp stór augu.
»Börnin! — Ja, — þau voru
líklega komin í heiðina«.
Heimafólkið gat ekki annað
en kýmt að Þórarni, þótt ekki
væri hlægjandi að ósköpunum;
en húsfreyjan stóð orðlaus. Það
gekk alveg fram af lienni.