Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 20

18
FANNEY.
En þegar lömbin Yoru hætt
að bíta, vaknaði harmur þeirra
af nýju. Þá tóku þau að jarma
alt hvað af tók.
Þessu fór fram langa stund. Þá
fór að heyrast sónninn úr ánum
neðan úr heimahögunum. Lömb-
in drógu niður í sér og hlust-
uðu, en svo hertu þau sig að
jarma aföllum kröftum og runnu
á liljóðið.
Bogga stóð fyrir þeim og rak
þau aftur út á grundirnar. Hún
var kafrjóð og komin að nið-
urfalli af mæði, en linti þó ai-
drei á hlaupum. Oft kallaði hún
til Sigga, með grátstaf í röddinni,
og bað hann að hjálpa sér, en
hann gegndi henni ekki, því nú
var liann í illu skapi. Lömbin
leituðu því fastar á, sein jarm-
urinn færðist nær. Bogga reif
frá sér svuntuna og veifaði henni
að lömbunum til að liræða þau,
en ekkert dugði. Þau hlupu
fram iijá henni til beggja handa
og hún misti af þeim út í þok-
una. Þá gafst liún upp, en kast-
aði sér niður á þúfu og grét.
Þegar hún hafði grátið dálitla
stund og kastað mæðinni, stóð
hún á fætur, þerraði af sér tár-
in og fór að litast um eftir Sigga.
Hann sat þá hálfkjökrandi á
þúfu og var að skafa utan úr
sér leirinn með vasakutanum
sínum, en strauk hendinni við
og við um marhlettinn á kinn-
inni. Þegar liann sá, að Bogga
horfði á hann, hætli hann að
kjökra, en beit á jaxlinn.
sKomdu nú heim með mér,
óhræsið þitt«, sagði Bogga.
Hún endurtók þetta og blíð-
kaði sig heldur, en Siggi anzaði
engu.
»Ætlarðu ekki að koma heim?«
»Eg kem ekkert heim«, hreytti
Siggi úr sér.
»Vertu þá einn eftir í þokunni,
strákurinn þinn. Það er þér
mátulegt fyrir alla óþægðina«,
sagði Bogga heldur önug.
Rétt á eftir fór hún að ganga
eftir Sigga og Jiiðja hann með
góðu að koma heim með sér.
Siggi svaraði annaðhvort engu
eða illu, og þegar hann þóttist
liafa selið nógu lengi, stóð liann
upp og l'ór af stað, ekki heim á
leið, heldur ofan að árgljúl'rinu.
Bogga gráthað liann að vera
nú góðan og koma heim með
sér. Siggi svaraði lienni engu,
en fór að hisa við að vella
steinum fram af gljúfurhrúninni.
Honum var ofurlílil hugfróun að
því, að lieyra þá hylja niðri í
grjóturðinni eða kastast úl í
straumiðuna.
En enginn hlutur var Boggu
fjær skapi en sá, að fara með
honum ofan að gljúfrinu. Mamma
þeirra hafði brýnt það fyrir þeim
mest af öllu, að koma ekki ná-
lægt því. En þess þurfti ekki
við að því er Boggu snerti. Hún