Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 22

20
FANNEY.
aðir og einkennilegir, og þegar
þeir færðust fram úr þokunni,
voru þeir enn skringilegri. Sum-
ir þeirra litu út sem voðalegar
tröllskessur kæmu á móti hon-
um. Fyrst var hann hálfsmeyk-
ur við þessi »tröll«. Vel gat
verið, að þau ætluðu að láta
hann í pott og sjóða hann í
súpu. En svo fór hann að venj-
ast þeim og sjá, að þau voru
meinlaus. En það þótti honum
þó skrítnast af öllu, að hann
þóttist mæta þcim sömu aftur
og aftur.
Loks fór honum að þykja
gaman að þessu. I’að var í
raun og veru ekkert annað en
dálítið sögulegt að vera einn í
þreifandi þoku. Hann hugsaði
sér, að hann væri kominn langt
upp í óbygðir, þar sem útilegu-
menn bjuggu í leynidölum, en
bygðamenn komu sjaldan eða
aldrei. Margar sögur hafði hann
heyrt af mönnum, sem vilst
höfðu í þoku á fjöllum uppi, og
annaðhvort orðið á vegi úlilegu-
manna eða gengið fram á bygð
þeirra. Stundum hafði litið svo
út, sem þeir mundu ekki sleppa
lífs frá þeim atburðum, en oflast
hafði þó einlivern veginn rætsl
úr þvi. Sumir af þessum úti-
legumönnum voru í rauninni
allra beztu menn.
Þá heyrði liann kallað ein-
hversstaðar ekki mjög langt frá
sér. Hann nam staðar og lilust-
aði. Ef til vill var verið að
leita að honum, eða það var
kannske Bogga. Aftur var kall-
að. Kallið bergmálaði úr ein-
um liólnum í annan, og hann
gat ekki glöggvað sig á, hvaðan
það kom.
Honum runnu í hug vísuorðin:
»Utilegumenn í ödáðahraun
eru máske að smala fé á laun«.
Ef til vill var hann nú kom-
inn í Ódáðahraun, og heyrði úti-
legumennina þar vera að hóa
saman stölnu fé. Þessir skrítnu
hólargátuvel verið Ódáðahraun.
Hann þorði því ekki að taka
undir. Kallið fjarlægðist, og svo
hvarf það alveg.
Svo hélt hann áfrain þá leið,
sem lionum fanst vera hin eina
rétta, en einhvern veginn varhon-
um órótt í brjósti. Þessi óró
hans minkaði bráðum aftur, en
hvarl' þó eltki með öllu.
Hann hugsaði sér, að liann
gengi nú all í einu fram á úli-
legumannadal. Gaman væri það,
en ekki væri það hættulaust. í
miðjum dalnum sæi liann þá bæ
útilegumannanna. Átti hann að
fara þangað heim? Jú, því ekki
það. Svo þegar liann berði að
dyrum, kæmi ungur maður, vel
vaxinn, til dyranna. Hann viki
lilýlega að honum og byði lion-
um b'eina, en varaði liann við
foreldrum sínum. Svo leiddi
útilegumaðurinn hann inn. Þar
sætu karl og kerling á rúmi