Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 28

26
FANNE Y.
j
Alt í einu leit liún upp og
fram fyrir sig. Sýndisl henni
þá sem hvítklædd mannsmynd,
afarstór, svífa fram úr þokunni
á móti sér. Tveir Ijreiðir, hvítir
vængir voru þandir til llugs.
Yfir in-jóslið skáhalt lá hand eins
og sverðfetill.
Hún nam staðar og horfði á
þetta fyrirbrigði. Fyrst varð
lienni hálf-bilt við, en svo datt
lienniíhug, að þetta væri amma
sin. Nú væri hún búin að fá
vængi og væri ljósklædd. Hún
kæmi nú svífandi frá himnum
lil að hjálpa henni.
En umhveríis myndina var
þokan óvanalega dökk. Gráar
þokuvofur liðu fram Iijá henni
til heggja handa. Þéttar, smáar
vatnsperlur settust utan á liana
alla, gerðu hana rennvota í fram-
an og fötin hennar hélugrá.
En hún gat ekki haft augun
af myndinni. All af 1‘anst henni
hún hreyfast, en aldrei færðist
liún þó nær henni. Loks réð
Juin af að hlaupa á móti ömmu
sinni.
Þá greiddist þokan til, svo að
hún sá hvað þetta var.
Páp var hvít snjófönn uppi
i heiðarhrúninni. Hún liafði sem
sé alt af haldið fram eftir dalnum
í stað þess að lialda út eftir
honum. Nii var hún komin
inst í dalhotnana. Heiðarhrún-
in gnæfði beint uppi yfir henni.
Og þar var hjart og heiðskírt.
Hún var komin upp fyrir þok-
una.
Fönnin var ekki ósvipuð til-
sýndar engli á ílugi. Hún lá í
gili, en uppi undir hrúninni
breikkaði hún; það voru væng-
irnir. Alt umliverfis var dökk
lieiðarbrekkan og brúnin dökk
uppi yfir fönninni. Það hafði
gert sortann í þokuna. En ofur-
htið snjóhaft lá upp fyrir hrún-
ina. Það sýndist henni vera
höfuðið. »Sverðfetillinn« yfir
brjóstið á myndinni var leirrák
yfir fönnina. Alt liafði þetta
orðið óskýrt og iðandi í þokunni.
Bogga stóð kyr og virti fönn-
ina íyrir sér. Hún skildi ekki
vel í því, hvernig henni hafði
getað sýnst þetta vera lljúgandi
engill.
En á meðan hún stóð þar,
færðist ljósrauður hjarmi yíir
alla heiðarhrúnina. Sólin kom
upp fyrir l'jöllin.
Við að sjá sólskin og heiðríkju
jókst Boggu hugur og von. Nú
vonaði hún að geta áttað sig og
tekið rétta stefnu heim til sin.
í sömu svipan kom maður
gangandi ofan fönnina. Hann
skrefaði langl og gerði löng spor
ofan eftir hjarninu. Ofurlítill
hundur hljóp með lionum. Sej)])-
inn kom þegar auga á Boggu
og fór að gelta.
Bogga varð liálf-smeyk og var
að hugsa um að taka lil fótanna
og lilaupa út í þolcuna, sem enn