Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 37

FANNEY.
35
voru jafn-sorgleg að sjá eins og
kofinn þeirra. — Þau hlustuðu
ekki á fuglasönginn, og litu ekki
við blómunum, sem hneigðu
marglitu krónurnar sinar í kvölcl-
hlænum, eins og þau væru að
kinka kolli livert til annars ofur-
vinalega, því að inni í kof-
anum lá móðir þeirra veik, en
faðir þeirra gat ekkert unnið og
þess vegna höfðu hörnin engan
kvöldmat fengið.
»Ó, ég vildi að einhver læknir
kæmi, sem gæti læknað hana
mömmu, svo að henni batni«,
livíslaði yngra barnið, 8 ára
gömul stúlka.
Hitt barnið var 11 ára gam-
all drengur, alvarlegur en veiklu-
legur á svipinn, niðurlútur og
mjög sorgbitinn. »Læknirinn,
sem ég fór að sælcja áðan, sagði,
að liann slcyldi koma, ef við
gætum greitt honum 2 krónur í
fcrðakostuað«, svaraði hann.
Því næst varð dálítil þögn.
Þá hól' drengurinn aftur upp
höfuðið og sagði: »Nágranna-
konan okkar sagöi nýlega, að
hún þekti lækni hér í nágrenn-
inu, sem líka vitjaði fátæklinga;
hún ællaði að reyna að fá hann
lil þess að koma Lil hennar
mömmu; liann læknar altaf, seg-
ir hún, og hann er nefndur
læknirinn, sem gerir lcraftaverk«.
Meðan börnin ræddu þannig
hvorl við annað, kom maður
einn gangandi heim skógarbraut-
ina, sem lá heim að kofanum.
Maður þessi var fremur ungur
að aldri, andlit lians var lítiö
og veiklulcgt, ineð fínum drátt-
um. Enginn roði sást í kinnuin
hans, sem bæri vott um góða
heilbrigði, og ekki voru limir
hans þreklega vaxnir; en af
enni hans og augum virtist skína
góðmenska og göfuglyndi. Hann
var ekki liár maður vexti, en
öll framkoma hans har vott um
eitlhvað háleitt og göfugt.
Það var eins og varir hans
hærðust, hann raulaði sönglag
fyrir munni sér og hönd hans
lireyfðist eftir hljóðfallinu.
En all í einu þagnaði hann.
Voru það ekki einhver undur-
samleg hljóð, sem blönduðust
saman við söng hans? Jú.
En hvaðan komu þessi liljóð?
Hreyfingarlaus liorl'ði liinn ein-
mana ferðamaður nokkra stund
heim að litla kofanum, sem
börnin sátu úti fyrir, og óðum
færðust kvöldskuggarnir yfir
héraðið. — Bráðum fann liann
þann, sem fangað liafði liug
lians með söng sínum; það var
næturgali, sem var í húri, er
hékk á vegguum við annan
gluggann á liúsinu.
Osjálfrátt dró liinn yndislegi
söngur ferðamanninn nær og
nær lcofanum.
Varla hafði drengurinn fyr séð
aðkomumanninn en hann hljóp
upp úr sæti sínu og hrópaði