Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 41

FANNE Y.
39
lilla drenginn og lagði hönd
sína á dökkhærða liöi'nðið hans.
Svo kvaddi liann börnin og gekk
liægl og stillilega af stað nt á
skógarbrautina, en kvöldgolan
bar til himins töfratóna nætur-
galans.
Eftir þetta fagra, stjörnubjarta
kvöld rann upp fagur páskadagur.
Litla sveitakirkjan var tæplega
nógu stór til þess að rúma
all það fólk, sem streymdi
inn í hana. Hans Walther hafði
sagt satt, fjöldi fólks frá Vín
hafði komið þangað lil þess að
njóta sveitalífsins um helgidag-
ana. En áður en það héldi
lengra, komu allir saman í þess-
ari litlu sveitakirkju lil þess að
lilýða messu. Nálægt söngpall-
inum sat sóknarnefndin.
»Hann ællar að láta mann
bíða lengi eflir sér í dag, hann
Hans Walther«, sagði einn af
þeim við sessunaut sinn.
»Já, en hefirðu heyrt það«,
sagði hinn, »að Rasumowsky
greifi frá Baden kemur hingað
og verður hér við kirkju áður
en liann fer á veiðar. Sjáið þér,
þarna gengur hann lil sælis«.
Rasumowsky greiíl, liinn mikli
listavinur, gekk einmitt í sama
bili inn í stúkuna við liliðina á
háaltarinu, sem ælluð var meiri
háttar gesturn.
Og nú leit borgarstjórinn einn-
ig eftirvæntingaraugum til org-
elsins, hálfgramur yíir seinlæti
Hans Walthers, en þá sá hann
stóra nótnabók opna á orgelinu
og honmn varð léltara um
lijartaræturnar.
í raun og veru var sætið við
orgelið þegar skipað. En sá sem
sat þar var ekki Hans Walther;
það var ungur maður, grannur,
með viðkmmanlega andlitsdrætti,
sem nú fór höndum um liljóð-
færið. Haris Walther var samt
á leið til kirkjunnar; hann var
órór í skapi og hálfliræddur um,
að liinn óþekti læknir, sem tíka
gaf sig við tónlistinni í hjáverk-
um, mundi tæplega geta leyst
verk silt nógu vel af liendi. Más-
andi kom hann inn í kirkjuna,
þegar hinir fyrstu tónar ómuðu
frá orgelinu. ■—Hvað var þetta?
Hver gat framleitt slíka tóna?
Var það maður eða var það
vestanblærinn, sem snart liljóð-
færið? — Tónarnir ómuðu svo
yndislega, fyrst veikir og þýðir,
svo sterkari og fyllri; þeir bár-
ust eins og fagrar englaraddir í
allar áttir út frá hljóðfærinu i
unaðslegu samræmi. Peir fyltu
kirkjuna himneskum söngljóðum.
Allir viðstaddir slóðu á önd-
inni af undrun; þeir urðu æ
hrifnari og hrifnari. — Allir
horfðu upp lil orgelsins til þess
að virða fyrir sér listamanninn.
Að lokinni guðsþjónuslunni
þustu allir sainan lil þess enn
betur að sjá listamanninn, og