Fanney - 01.05.1907, Blaðsíða 47
FANNEY.
45
morguninn og leil út um glugg-
ann, veitli hún því eftirtekt, að
blómið i jurtapottinum var svo
yndislega fagurt, þegar sólin
slcein á það. Hún fór þá að
klæða sig, sólti vatn og vökvaði
það. Þegar liún sá hversu
lireint og fagurt blómið var,
fann hún til þess, hvað hún
sjálf var óhrein, og af því að hún
hat'ði nú vatn við hendina, þvoði
bún sér með meiri vandvirkni
en hún annars var vön. Að því
loknu gekk hún niðnr i fátæk-
lega og illa liirla kjallarann, þar
sem hún drakk alt af morgunkaff-
ið sitt, og gekk síðan til vinnu.
þegar hún kom heim um
kvöldið frá vinnunni, varð hún
mjög glöð, að sjá fallega blóm-
ið í glugganum sínum, en nú
tók hún el'tir því, að glugginn
var óhreinn og fór samstundis
að þvo af honum óhreinindin.
»Þá getur blómið mitt betur not-
ið sólarbirtunnar«, sagði hún við
sjálfa sig.
Næsta morgun kom lienni lil
hugar, að það væri ofmikið ryk
í stofunni og á gólfinu. Langt
var nú síðan henni hafði dollið
slíkt í hug. Nú fór hún fyr á
fælur en vandi hennar.var, gerði
breina stofuna og kom öllu í
góða regla, og ekki liðu margir
dagar áður hún hafði fengið sér
hvít gluggatjöld. Þegar alt var
nú komið í góða reglu í slof-
unni hennar, fór hún að gera
við íótin sín og halda sjálfri sér
hreinni. Hún þurfti nú ekki
lengur að fyrirverða sig iyrir að
láta t'ólk sjá sig á strætum úli.
Gekk hún því einn sunnudag
síðdegis úl í bæinn sér lil skemt-
unar og bjó sig svo vel sem
föng voru tii. Þá kom bún að
lílilli og laglegri kirkju; út úr
gluggum liennar skein bjart ljós
út á götuna, og út úr dyrunum,
sem stóðu opnar, liljómaði fagur
orgelsöngur. — Undarlegar til-
finningar hreyfðu sér í hrjósti
liennar, — liún gekk inn fyrir
kyrkjudyrnar, en í sömu svipan
hljómuðu af vörum prestsins
þessi orð: »Faðir vor«. Hve
langt var síðan hún hal'ði heyrt
þessa bæn! Hiygg í buga sneri
hún heimleiðis og — grét. Ve-
salings konan! Það var langt
síðan hún liafði grátið.
Áður en hún gekk til hvílu
um ltvöldið, kraup hún á kné
og bað »Faðir vor«, lyfti liönd-
um lil himins glöð í lijarta og
fól sig örugg guði á hendur.
Fallega blómið, sem bónda-
drengurinn i’ærði hcnni, varð
þannig til þess. að hún byrjaði
nýtt og betra líf.
Guð notar oft þau meðul,
sem sýnast vera mjög lítil-
fjörleg, lil þess að leiða villu-
ráfandi börn sín á veg trúar,
vonar og kærleika. (J. H. Púddij.