Jörð - 01.02.1940, Qupperneq 42

„GAMB AN“-SÖGUR
EGAR Imba var lítil — þ. e. a. s. á 2. til 4. ári — þótti
henni gaman að mörgu og haf'Öi jafnan or'Ö á þvi, eins
og börnum á þeim aldri er títt. Var þá sem henni þætti
ekki nógu fast að kveðið, nema hún yki orðiS svolítið og „end-
urbætti" og sagði „gamban“ — og gerði hún sjálf þessa mál-
fræðilegu umbót! Með því nú, að altítt er, að menn geri sér
tæpitungu við börn, og smáskrítlur af börnum njóta sín svo bezt,
að sagt sé sem frjálslegast frá og þeirra eigin blæ brugðið sem
bezt yfir frásögnina — öðrum þræði — og með því að vér vild-
um gjarnan hafa frumlega fyrirsögn á skrítlum þeim, sem hér verða
birtar (og væntanlega eftirleiðis, haldi ritið áfram að koma út),
þá steypum vér i bili af oss öskupoka hinna strangari málmein-
iæta og gerum það að gamni voru að kalla þetta „gamban“sög-
ur. Það skal tekið fram, að eftirlíkingar eru bannaðar! Aftur
á móti eru það ákveðin tilmæli vor, að sem flestir sendi oss
„gamban“sögur af börnum sínum og munum vér birta það af
þeim, sem við verður komið.
BÖRNIN mín, Imba og Viddi, voru inni i stofu, sem jafn-
framt var vinnuherbergi mitt. Imba var 7 ára, en Viddi
6 og gekk honum miklu miður. Ásetti ég mér þá að rétta við
hlut hans og gera
Imbu grikk nokkurn.
Færði ég nú Vidda í
„jacketinn" minn, lét
á hann gleraugu mín,
hækkaði skrifborðs-
stólinn með fáeinum
sessum og setti Vidda
kirfilega i hann, fékk
honum lindarpennann
minn og sagði honum
að láta eins og hann
væri á kafi í skrift-
um og varast að líta
nokkuð við. Viddi var
stór og mjög þrekinn
eftir aldri, höfuðmikill og hærður líkt og ég. Sjálfur fór ég í næsta
herbergi, sem var ljóslaust, en dyratjöld á milli herbergjanna. Gat
ég því athugað allt, er fram fór í stofunni.
40
JORÐ