Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 7
Utan frá sjó —
ÞÁ er nú komið að þvi, að talað sé til vor íslendinga.
Vetrarstormarnir liafa ávarpað oss fyrr á álíka
kuldalegan liátt og í vetur. En vonzka mannfélagsins
hefir ekki gengið beint framan að oss, íslenzku þjóðinni,
fyrr en þetta. Vér máttum að vísu við þessu búast. Vér böf-
um séð granna vora og frændur meðal þjóðanna verða
fyrir þessari beimsókn. Hvað skyldum vér svo sem bafa
oss til ágætis um fram granna vora og frændur, er gerði
það sjálfsagt, að vér yrðum undan þegnir? „Þegar vegg-
ur nágrannans brennur, er eigin liúsi hætt.“
En það, sem mæðir með myrkum þunga á þjóð, það
sker sem nístandi sverð björtu einstaklinga. Einstakling-
ar þjóðar vorrar liafa að vísu hlotið aldalanga reynslu
i því að talca voveiflegum tíðindum og liafa lært að „taka
þeim með stillingu og kjarki“, eins og segir i binni minn-
isverðu fyrstu frásögn eftirlifenda af „Reykjaborginni“.
er bingað ijarst. En hefir þjóð vorri lærzt að þekkja á veð-
urhljóðið utan frá sjó — liins stóra lífs — og ásækjandi
dauða — — af fallvaltleik þeim, sem vetrarstormarniy
liafa frá ómunatíð búið lífi íslenzkra sjómanna i bar-
áttu þeirra fyrir afkomu beimilis og þjóðar á öldum
bafsins?
Vetrarstormar líða lijá með bækkandi sól, ■—■ en yfir
mannlífinu grúfir sá beljarkuldi, sem sólin fær ekki á
orkað; þar má búast við auknu ölduróti með binni liækk-
andi sól. Sárl er að missa bina hraustu drengi i viður-
eigninni við blindar höfuðskepnur, — en það eru þó tak-
mörk fyrir illum veðrum, — meðan ekki er á skollinn
Fimbulvetur. Sárara er að vita þá bníga fyrir böndum
manna, er liafa lund í sér til slíkra verka, sem oss er nú
öllum kunnugt um orðið, -—■ hníga fyrir bjartalausum
ráðstöfunum mannfélaga, sem virðast geta baldið áfram
endalaust að lcólna um hjartaræturnar.
Oss blöskrar, fslendingum, binn kaldrifjaði útreikning-
jörð 5