Jörð - 01.04.1941, Síða 11

margsinnis áður, þá er um játning trúar sem ástar: stund-
um er það golt manni að heyra hana ítrekaða — ofl.
En þú, kæri rengjandi, vilt að svo stöddu ekki nema
kryddað vatnshand, og því býð óg þér ekki mjólk. Hlauptu
yfir næsta kaflann.
OMIÐ TIL MÍN allir þeir, sem erviðið og þunga er-
J\. uð hlaðnir, og ég mun veita yður hvíld“. Iíomið til
hans, syrgjendur! Komið til hans þér, sem hlaðin eruð
þunga sorgar eftir vaska menn, er sviftir voru burt frá
yður í blóma lífsins. Komið til hans, þér ástvinir sjómann-
anna okkar hraustu, sem níst eruð sverði sorgar — og
hversu biturrar sorgar, sum hver!
„Sælir eru syrgjendur,“ segir hann, „því að þeir munu
huggaðir verða.“ Þetía er það, sem hann segir, ef þér kom-
ið til hans. „Sælir eru syrgjendur.“ Hver hefir heyrt ann-
að eins?! Þetta Jiefði enginn getað sagl annar, en Jesús
Kristur. Enginn. Og þó getum vér skilið það, ef vér luigs-
um um það — svo framarlega sem vér trúum á Guð —
Föðurinn, sem Jesús lcom til að kenna oss að þekkja. Sorg-
in er sönnun um ást. Og sá, sem trúir af hjarta á Föður-
inn, sem Jesús ávann oss mönnum að geta trúað á, veit,
ef liann hugsar sig um, að dýrasta fjársjóði lijarta hans
er óhætt í hinni eilífu föðurhendi.
i
Iíomdu til Jesú í trúnni, kæri, háttvirti syrgjandi! Það
skiptir engu máli í þessu sambandi, hvort þú hefir hing-
að til trúað eða rengt og jafnvel lastmælt. Og það skiptir
heldur engu, hvort þú hefir fram að þessu rækl vel trú
þín'a, hafir þú trúað. „Þó að vér séum ótrúir, þá er liann
samt trúr; sjálfum sér getur hánn ekki afneitað.“ Þannig
lýsir einn af postulum drottins honum, sem Jesús segir
frá í sögunni af „glataða syninum“. Faðirinn eilifi er til-
húinn að taka á móti þér, hvenær sem þú aðeins kastar
þér í þann faðm, sem hann hefir þegar frá upphafi hreitl
út á móti þér og alltaf stendur þér opinn. Því „hann er
liinn sami i dag og í gær og að eilífu“. Krjúptu við fól
hans, niðurlútur og tilfinningarýr, ef það er hámark þess,
jöhð 9