Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 17

og ósjálfrátt, að glata ekki í útlegðinni neinu af því, sem
uppeldi lians liafði innrætt honum að telja sjálfum sér
sæmilegast. Það kom honum ekkert við, livort nokkur
maður væri viðstaddur, sem gerði slikar kröfur til lians.
Samkvæmisbúningurinn var eitt af táknum þess, að hann
hagaði sér, í smáu jafnt og stóru, i samræmi við það,
sem honum hafði verið kennt að lieimta af sjálfum sér.
Og samt eru slíkir siðir annað og meira en táknið tómt,
því að hugarfarið mótar að visu hátternið, en hátternið
hefur líka sin áhrif á hugarfarið. Hvorugt verður að skil-
ið frá hinu. Sá maður, sem slakar til á kröfum til fram-
göngu sinnar vegna þess, að liann sé einn eða þurfi ekki
að vanda hana fyrir það umhv'erfi, sem hann hýr við í
svipinn, er ekki prúðmenni. Tilslökunin sýnir, að lionum
ei- ekki runnin virðingin fyrir sjálfum sér í merg og bein.
Og hið ytra atferli orkar aftur smám saman á hugsunar-
hátt hans og smekk, þó að hann hafi reynt að telja sér
trú um, að liann yrði sami maðurinn inn við beinið, þótt
hann leyfði sér meira „hispursleysi“ en slrangasta sið-
fágun heimtaði, þegar hann væri meðal manna, sem ættu
ekki hetra skilið. Það hefur mörgum manni orðið hált
á því, að „vilja ekki kasta perlum fvrir svin“ i umgengni
sinni við náungann. Með því liefur hann smám saman
glalað því æltarmóti, sem upphaflega kann að liafa ver-
ið með lionum og perlunni, og orðið jafnt í liugsun og
háttum sífellt skyldari drafi því, sem þykir nógu gott í
svínin.
IVATNSDÆLU er frásaga, sem margir munu kannast
við og er furðu skyld sögunni um Bretann í Ástralíu.
Þorsteinn Ketilsson hefur ráðizt í það fyrir eggjanir föð-
ur síns, að reyna að ráða af dögum illvirkja á skóginum
milli Raumsdals og Upplanda. Hann finnur skála í skóg-
inum, leynist þar og bíður átekta. Um kvöldið vitjar skála-
búi heim, og sér Þorsteinn hann úr fylgsni sínu. „Sjá mað-
ur var harðla mikill, hvítur var hann á hár, og féll það
á herðar með fögrum lokkum. Þorsteini sýndist maður-
jörð 15