Jörð - 01.04.1941, Page 22

fyrir býr. Höfðingjasleikjan kemur upp um sig með því
að vera smeðjulegur við þá, sem liann vill koma sér i
mjúkinn við, en allur annar maður, dremilátur og jafn-
vel ruddalegur við menn, sem liann lelur minni mátt-
ar. Lýðskrumarinn veit ekki af þvi, fyrr en hann er far-
inn að sýna fórnarlömbum sínum enn meiri fyrirlitningu
en harðdrægur kúgari: gera ýmist ráð fyrir því, að þeir
séu auðtrúa aular, sem gíni við hverri flugu, illa innrætt-
ir þorparar, sem meti það mest, að verslu hvötum þeirra
sé dillað, eða viljalaus verkfæri, sem ógna megi með of-
beldi, ef annað bregzt. Hræsnarinn er áður en liann sjálf-
an varir farinn að hugsa hátt á strætum og gatnamótum.
Sá, sem er dóni við sjálfan sig, kemst aldrei hjá því, að
það móti svo svip hans og yfirbragð, að hann geti livergi
farið án þess að lialda sýningu á sínum rétta manni.
TSLENDINGUM hefur löngum verið það mikið áhyggju-
efni, livers þeir væru metnir af öðrum þjóðum og
hvað um þá væri sagt á bak, og er það ekki nema að
vonum um smáa þjóð og varnarlausa, sem mikið hefur
átl undir siðférðilegum og menningarlegum rétti sínum
til frelsis og sjálfstæðis. Þeir liafa tekið sér nærri öll last-
mæli og vanþekkingu erlendra manna, verið fljótir til að
lcalla það landráð, ef einhver landi þeirra hefur ekki gætt
tungu sinnar og talað um þá utan lands eins og þeir tala
hver um annan heima fvrir. Drottinn hefur lagt þeim þá
líkn með þraut, að einangrunin hefur í aðra röndina ver-
ið skjólgarður um sjálfsálit þeirra, þótt hugmyndir ann-
arra þjóða um þá væru lélegar. Nú síðustu misserin hafa
þeir alll í einu og óviðbúnir komizt i þann vanda að
vera i sínu eigin landi í sambýli við aðra þjóð. Það er
allt annars konar og erfiðari raun en taka við fáeinum
sumargestum og reyna að sýna þeim það bezta, sem til
er í landinu, snúa að þeim spariandlitinu, — eða þótt ein-
stakir menn hafi farið utan og reynt að koma þar sem
prúðlegast fram og glopra engu út úr sér, sem óheppilegt
var að segja frá. Það hefur verið sagt og er sjálfsagt rétt,
20
J ORD