Jörð - 01.04.1941, Side 30

bændastéttin sé að ýmsu leyti þýðingarmeiri en aðrar
stéttir þjóðfélagsins, þá leiðir af því, að hún ber mikla
ábyrgð og þungar skyldur á lierðum, sem fullnægja verð-
ur, ef ekki á að fara illa fyrir henni sem heild og þeim
einstaklingum, sem til hennar teljast. Því fylgir mikil á-
hyrgð, að vera hóndi.
Bóndi, eða húandi, heitir enginn annar en sá, sem býr
á jörð, ræktar hana og nytjar. Hann á að skila henni
af sér, hetri en hann tók við henni, því annars er hann
ekki góður bóndi, en jarðníðingur er andstætt hugtak
og liarla ófagurt.
Þá fer fyrst vel, ef bóndaum þykir vænt um jörð sína
og áhöfn hennar, svo að hann metur það ekki eingöngu
í krónum, þó að sá mælikvarði sé að vísu mikilsverður
hæði fvrir hann og þjóðfélagið. Þó er bezt, ef bóndinn
tekur svo mika tryggð við jörð sína, að bún endist æfina
út og að niðjar hans taki hana að sér með sama liugar-
fari. Þá kann svo að fara, að hún verði óðal ættarinn-
ar, undirstaðan i tilveru margra manna, tilveru ættar-
innar. Þaðan koma þá engir rótlausir menn, og þá er vel.
Það er gott, að halda tryggð við skyldmenni og vini,
en átthagatrvggðin er ekki síður mikilsverð. Sé hún i góðu
lagi, þá þarf ekki að óttasl fólksstrauminn úr sveitinni,
ekki að óttast, að jarðir og land fari í auðn. Eigum við
Islendingar nóga átthagatryggð? Fólksstraumurinn, úr
sveitunum í kaupstaðina, hendir ekki á, að svo sé. Þarna
er e.t.v. óræktarsvæði, sem þyrfti að bæta með þvi að
reyna að lífga eða vekja tryggð unglinganna lil álthag-
anna og ástina lil þess fjölbreytta lífs, sem er á hverju
býli, á Iiverju einasta koti á þessu landi.
Þarna er svið, sem skólarnir og þó einkum liéraðsskól-
arnir ættu að starfa á, til þess að vinna að því, að nem-
endurnir færu þaðan heim í sveitina sína aflur, en síð-
ur í kaupstaðinn. En gera skólarnir skyldu sina í þessu
mikilsverða máli? Því læt ég ósvarað hér.
2S
J ÖRI>