Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 31

FYRRAVETUR kom ég á afskekktan bóndabæ á Anst-
nrlandi. Þegar ég fór þaðan og lagði á heiðina um
morguninn, átti ég samleið með bóndanum á beitarhús-
in — og ég undraðist, livað sú leið var löng. Hálfs ann-
ars tímá ganga hvora leið, fvrir utan röltið við kind-
urnar. Ég liafði orð á ])essu við bóndann, og liann sagði:
„Það er eklci bátt, tímakaupið mitt, útreiknað i pening-
um.“ En svo bætti hann við: „En ég fæ að vera úti í
náttúrunni,“ og það mat hann meira en liátl tímakaup
og grátt, malbikað stræti undir fótnm.
Þessi hugsun, að líta á náttúru landsins sem andlegt
verðmæti, lífsnautn sem mikið væri gefandi fvrir að fá
að njóta, hún er allt of óvíða til. Víða lifa menn hér í
þessu yndislega landi svo að segja án þess að opná augu
sin fvrir fegurðinni, sem hvarvetna I)lasir við þeim. Sum-
ir meta ekki annað en hinn græna möttul Fjallkonunn-
ar eða skýlausan bláan himin, en sjá ekki fegurð vetr-
arbúnings hennar, sem er þó engu minni. Sú ágæta kona
slciptir oft um klæðnað á sumri og vetri og allir eru hún-
ingarnir fagrir og fara henni mæta vel.
Kunni menn að meta hið fagra, sem er í kringum þá
er, þá una þeir sér betur; fegurð er enginn hégómi. Og
það, sem ófagurt er, má oft rækta og gera- fagurt, og það
er ef til vill hið göfgasla hlutverk, sem við menn höf-
um að vinna, livort sem það er land eða lifandi vera
eða óunninn efniviður, sem fengist er við.
TTVAÐ ER DÝRMÆTAST af því, sem við mennirnir
eigum eða njótum? — Þessi spurning var einu sinni
lögð fyrir mig, fyrir mörgum árum, og mér varð þá svara-
fátt. Væri hún lögð fyrir mig nú, þá hygg ég, að ég
myndi svara með einu orði: „HeimiliðÞeim er gott að
hugsa til æskuheimilisins, sem hafa verið svo gæfusamir
að eiga það gotl. Þegar á æfina líður, þá er dýrmætt að
eiga eigið heimili, þar sem hinum góðu venjum foreldr-
anna er haldið við. Góðu heimilin eru ef til vill dýrmæt-
asta eign þjóðfélagsins. Heimili bændanna ekki sízt, og
jörð 2!)